อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 332

"บังอาจนัก！"

ฮองเฮารู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ตะคอกใส่ฟู่จาวหนิงขึ้นมาคำหนึ่ง

มาบอกว่าฮองเฮาอย่างนางเอาแต่ฟังคนพูดเรื่องไร้สาระหรือ!

ฟู่จาวหนิงเห็นนางเป็นฮองเฮาในสายตาหรือไม่กัน?

"ฮองเฮา ข้าแค่อยากจะบอกความจริงกับท่านเท่านั้น ไม่ได้บังอาจอะไร เรื่องที่ฮองเฮาถามข้าเองก็เข้าใจมากกว่าจริงๆ จะบอกว่าข้าพูดไม่ได้หรือ?"

ฟู่จาวหนิงย้อนถาม สีหน้าดูบริสุทธิ์ไม่มีความผิด

คนทั้งหมดล้วนถูกยั่วน้ำลายกันหมดแล้ว

พวกเขาอันที่จริงก็อยากรู้ ว่าทำไมเรื่องของอันชิง ฟู่จาวหนิงจึงบอกว่านางเข้าใจชัดเจนกว่าตัวอันชิง

ไม่ใช่กำลังจะส่งตัวอันชิงไปหาอ๋องเจวี้ยนแล้วหรอกหรือ? ฟู่จาวหนิงในฐานะพระชายาอ๋องเจวี้ยนทำไมจึงดูไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย?

"เอาล่ะ เช่นนั้นเจ้าพูดมา ข้าจะฟัง พระชายาอ๋องเจวี้ยน"

"อันที่จริงก็ง่ายดายมาก มีพวกสุนัขใจดำบางคน ใช้พิษที่รุนแรง ทำเรื่องที่ฟ้ายังต้องแค้นคนยังต้องเคืองขึ้นมา"

ฟังถึงจุดนี้ อี้ไห่ก็รู้สึกว่าตนเองถูกด่ากราดไปแล้ว

โดยเฉพาะตอนที่ฟู่จาวหนิงกำลังด่าก็ยังเหลือบมองมาทางเขา คนทั้งหมดก็สังเกตเห็น ตอนนี้ทุกคนก็มองมาทางเขาเช่นกัน

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน! เจ้าต้องระวังหน่อยนะ!"

ฮองเฮาตะคอกขึ้นมาอีกครั้งอย่างทนไม่ไหว ใช้คำอะไรด่ากราดออกมาต่อหน้าพวกเขากัน? พวกสุนัข?

"เอาล่ะ ข้าจะระวังการใช้คำพูด"

ฟู่จาวหนิงยิ้มๆ "ถึงอย่างไรก็มีพวกขยะคิดจะทำเรื่องไม่ดีไม่งามกับแม่นางอัน หลอกให้แม่นางอันไปที่เขาเมฆอรุณ แน่นอนว่าในช่วงที่อยู่บนเขาเมฆอรุณนางก็อยู่กับเหล่าหญิงสาวคนอื่นๆ นางไม่ได้อยู่เพียงลำพังกับเจ้าสุนัขคนนั้น"

จะเปิดปากปิดปากก็มีแต่คำว่าสุนัข

อี้ไห่รู้สึกว่าหมัดของตนเองกำจนปวดไปหมดแล้ว