อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 333

ไม่ค่อยเหมือนกับที่เคยได้ยินข่าวลือมาแต่ก่อนเลย

"ข้าพูดถึงไหนแล้วนะ?"

ฟู่จาวหนิงขบคิดอย่างละบากขึ้นมา

ลู่ทงยกมือขึ้น "ข้ารู้ข้ารู้ พูดถึงคนใช้ของเจ้าสุนัขคนนั้น!"

"อ่าใช่ๆๆ"

ฟู่จาวหนิงยกนิ้วโป้งให้เขา ลู่ทงเองก็ดูสนุกขึ้นมาเสียแล้ว

ลูกพี่หนิงนี่สนุกดีจริงๆ!

"คนใช้ของเจ้าสุนัขคนนั้นจะเอาภาระรับผิดชอบมาแบกไว้เอง เพียงแต่ทุกคนที่มีสมองเสียหน่อยก็จะรู้ว่า เรื่องนี้คนที่ได้ประโยชน์ตอนหลังสุด ถึงเป็นไปได้ว่าจะเป็นคนที่อยู่หลังม่าน หลังจากเรื่องของแม่นางอันถูกลือไปในเมืองหลวง ทั่วทั้งเมืองมีใครสักคนพูดบ้างไหมว่านางสุดท้ายต้องออกเรือนกับต้วนจ้ง?

ทุกคนฟังแล้วใจสั่นกึก

ขนาดอี้ไห่เองก็ยังได้สติขึ้นมา

จริงด้วย ไม่มีเลย!

ทิศทางการปล่อยข่าวลือ ล้วนตรงไปที่ตนเองกับอ๋องเจวี้ยนทั้งนั้น

พวกเขาไม่ได้คิดถึงต้วนจ้งเลย!

เพราะอี้ไห่ตนเองไม่เคยคิดจะให้อันชิงกับต้วนจ้งไปอยู่ด้วยกันนั่นไง เขามองอันชิงเป็นเหมือนสิ่งของที่ตนเองครอบครองไปแล้ว แล้วจะให้นางไปข้องเกี่ยวกับคนใช้ของตนเองทำไม?

ตอนนี้จึงมีช่องโหว่ขึ้นมาแล้ว!

เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิงด้วยสายตาลึกหยั่ง

ขนาดเขาก็ยังไม่ได้คิดถึงมุมมองนี้มาก่อนเลย

แต่ว่าตอนนี้ถูกฟู่จาวหนิงพูดออกมา เรื่องราวจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นง่ายดายขึ้นมาแล้ว

"ต้วนจ้งหลังจากใช้ยากับแม่นางอัน ถ้าหากเป็นเรื่องที่ตัวเขาเองจะทำแล้วล่ะก็ ยังต้องรอให้ข้าไปช่วยแม่นางอันเสียที่ไหน? ดังนั้น เขาจึงเป็นแค่หุ่นเชิดเท่านั้น สถานที่ที่แม่นางอันดื่มยา กับจุดที่ถูกพวกเราพบเข้าก็ห่างกันอยู่ระยะหนึ่ง และจุดที่นางดื่มยาก็ไม่มีคนอยู่แล้ว ต้วนจ้งไม่มีความจำเป็นต้องพานางออกมาเลย"