อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 334

ฮองเฮารู้สึกอึดอัดแน่นหน้าอกขึ้นมา แน่นเสียจนเกือบจะตาเหลือกหงายหลังสลบไป

น่าโมโหมันน่าโมโหเสียจริง!

ฟู่จาวหนิงนางกล้าดีอย่างไรกัน!

นางเป็นฮองเฮานะ!

เดิมทีก็เป็นพระมารดาแห่งใต้หล้า อยู่ใต้เพียงคนเดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่น คนอื่นเวลาพูดกับนางก็ยังต้องเคารพยำเกรง แล้วฟู่จาวหนิงมาบอกว่ายาที่นางรู้จักมันเป็นยาชั่วร้าย เป็นยาสกปรกที่เอาไว้ทำเรื่องเลวๆ!

ถึงแม้นี่จะเป็นเรื่องจริง แต่ใครบ้างที่กล้าถามมาตรงๆ เช่นนี้?

องค์จักรพรรดิเห็นฮองเฮาโมโหจนหน้าแดงก่ำ จึงรีบตะคอกใส่ฟู่จาวหนิงคำหนึ่ง "พระชายาอ๋องเจวี้ยน เจ้านี่พูดจาอย่างไรกัน?"

องค์จักรพรรดิมาปกป้องภรรยาแล้ว เซียวหลันยวนก็หัวเราะเรียบๆ เอ่ยขึ้นบ้างแล้วเช่นกัน

"หนิงหนิงพูดผิดหรือไรกัน? ยาที่ลือกันไปทั้งเมือง พรรณนากันว่าเป็นยาสกปรก"

"นี่ มันก็ใช่นั่นล่ะ"

องค์จักรพรรดิตะลึงงันรู้สึกตัวขึ้นมา พวกเขาเพราะอะไรถึงเดินตามจังหวะของฟู่จาวหนิงอยู่ตลอด?

เขาหน้าขรึมลงอีกครั้ง "ตอนนี้พูดกันถึงแต่ยานี้ แล้วยังบอกว่าไม่สามารถถอนพิษได้ พระชายาอ๋องเจวี้ยนนางบอกว่าทำไม แต่ก็ยังพูดว่าพูดจนเหลวไหลหรือ?"

"ข้ากล้าพูดออกมา แน่นอนว่าเพราะข้ายืนยันได้นั่นเอง"

ฟู่จาวหนิงเชิดคางขึ้นเล็กน้อยอย่างเชื่อมั่น

"เจ้าก็แค่หญิงสาวที่ยังอายุไม่ถึงยี่สิบ แล้วทำไมถึงมาพูดจาเสิบสานเช่นนี้?" องค์จักรพรรดิถูกนางทำให้โมโหเสียแล้ว นี่เป็นไปได้อย่างไร "ข้าถามเหล่าหมอหลวงมาแล้ว พวกเขาล้วนบอกว่ายาชนิดนี้ไม่สามารถถอนพิษได้ชั่วคราว ทำได้แค่.."

ทำได้แค่หาผู้ชายมาเท่านั้น

แน่นอน ถ้าหากชายหนุ่มดื่มยานี้ผิดลงไป ก็ทำได้เพียงหาตัวหญิงสาวมาเท่านั้นเช่นกัน

"ไอ๊หยา องค์จักรพรรดิหายาไปให้เหล่าหมอหลวงค้นคว้าแล้วด้วยหรือ?" ฟู่จาวหนิงทำท่าทางตกตะลึง

องค์จักรพรรดิเองก็รู้สึกว่าสายตาที่มองเขาของเหล่าขุนนางและคุณหนูทั้งหลายในนี้เริ่มไม่ถูกต้องเสียแล้ว