อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 335

"แน่นอนว่าไม่ใช่หาคนมาส่งเดช มีตัวเลือกที่เหมาะสมอยู่แล้ว ต้วนจ้ง เจ้าไม่ใช้คิดจะทำร้ายแม่นางอันหรอกหรือ?เจ้าทางนั้นยังมียาอยู่พอดี เดิมทีเขาก็มีความผิดอยู่แล้ว ตอนนี้ให้เขาทดลองชิมยาที่ตนเองซื้อมาสิ ข้าเชื่อว่าทุกคนคงไม่มีปัญหาใช่ไหม?"

คนที่ใช้วิธีสกปรกคิดจะพรากพรหมจรรย์ของเด็กสาวคนหนึ่งเช่นนี้ ใครจะกล้ามีความเห็นกัน?

สีหน้าอี้ไห่เปลี่ยนไป

อันที่จริงเขาก็คิดจะปกป้องต้วนจ้งเอาไว้ ไม่เช่นนั้นก็ให้ต้วนจ้งแบกความซวยแทนเขาไปเลย แต่ในเมื่อต้วนจ้งแบกความซวยไปแล้ว เช่นนั้นก็แสดงประโยชน์ออกมาเสีย ลากเซียวหลันยวนกับอชิงลงน้ำไปให้หมด

ถ้าทำให้ฟู่จาวหนิงพิสูจน์ได้ว่าพิษมันถอนได้ เช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้อะไรกลับมาเลยหรือ?

"อ๋องเจวี้ยนคิดจะให้คนตั้งมากมายเห็นสภาพน่าเกลียดของต้วนจ้งหลังจากดื่มยาลงไปหรือ? คิดถึงเหล่าฮูหยินเหล่าคุณหนูกันบ้างไหม?"

อี้ไห่เอ่ยเสียงขรึมมองเซียวหลันยวน

คนอื่นเองก็รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองนัก ต้องมาดูปฏิกิริยาของคนที่กินยาสกปรกพรรณนั้นลงไป แล้วหน้าบางๆ ของเหล่าหญิงสาวเหล่าฮูหยินจะรับไหวหรือ?

ร่างกายของอันชิงกำลังสั่นเทา

ตอนนี้นางเองก็รู้แล้ว คนทั้งเมืองเองก็คงจะต้องคิดเช่นนี้แน่นอน คิดกันว่าหลังจากที่ดื่มยาลงไปนางก็มีสภาพน่าเกลียดออกมา ตอนนั้นนางเองก็คงไล่หาผู้ชายเพื่อหาความสุขไปแล้ว

การคาดเดาเช่นนี้ สายตาเช่นนี้ตกมาอยู่บนตัวนาง ทำให้นางรู้สึกเหมือนอยากจะตายไปให้เสียพ้นๆ

ฟู่จาวหนิงหัวเราะขึ้นมาอีก

"ใครบอกกับพวกท่าน ว่าหลังจากดื่มยาแล้วยาจะกำเริบทันที? ยานี้เพราะอะไรจึงถอนพิษยาก ในนี้มีเพียงเหตุผลเดียว นั่นก็เพราะคุณสมบัติของตัวยากำเริบออกมาอย่างเชื่องช้า ตอนแรกตนเองยังไม่มีปฏิกิริยาหรอก รอจนสติเริ่มไม่ถูกต้อง คุณสมบัติยาละลายเข้าไปในเลือด ตอนนั้นก็จะถอนพิษได้ยากแล้ว"

คำพูดของฟู่จาวหนิง ทำให้อันชิงเงยหน้าขึ้นมองนางฉับพลัน

จริงหรือ?

ดวงตาอันเหนียนก็ลึกทึมลงมา

เขาจู่ๆ ก็ตระหนักขึ้นได้ ว่าฟู่จาวหนิงถ้าจะให้คนมาลองยา ก็ต้องมีเป้าหมายอยู่แล้ว ต้องทำให้คนทั้งหมดเชื่อ ว่าอันชิงตอนนั้นไม่ได้ทำตัวน่าเกลียด!

นางยังรักษาเกียรติและพรหมจรรย์ไว้ได้!

อารมณ์ของอันเหนียนก็ดูจะฮึกเหิมขึ้นมาหน่อยๆ แล้ว