อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 342

เซียวหลันยวนยกตะเกียบขึ้นมองนาง "ไร้เดียงสา"

"ข้าสนุก"

ฟู่จาวหนิงรีบแย่งคีบเสี่ยวทังเปาที่แย่งเขามาก่อนหน้าชิ้นนั้นยัดเข้าปากลงไป

ชิงอีเห็นท่านอ๋องกับพระชายาสองคนเล่นแย่งของกินกันเหมือนเด็กๆ อยู่ข้างๆ ก็อดยิ้มจนมุมปากแทบจะกระตุกขึ้นมาไม่ได้

ดีเสียจริง

หลายปีมานี้ท่านอ๋องกินข้าวอยู่คนเดียว เขากินไปแค่ไม่กี่คำก็วางตะเกียบลงแล้ว กินต่อไม่ลง และกินอย่างไม่ค่อยจะเบิกบานใจด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นท่านอ๋องกินได้ผ่อนคลายและเบิกบานได้ขนาดนี้

กระทั่งท่านอ๋องยังมีหลายครั้งที่แย่งคีบจากตะเกียบขอพระชายาอีกด้วย จงใจแหย่พระชายาที่กำลังกินอย่างมีความสุข

ท่านอ๋องยังพูดว่าพระชายาไร้เดียงสาเสียด้วย ทั้งที่เขาเองก็ไร้เดียงสาเช่นกัน

หนึ่งมือเช้ากินเสร็จ ฟู่จาวหนิงอดลูบท้องของตนเองขึ้นมาไม่ได้ ถอนหายใจออกมา

"เฮ้อ แน่นไปหมดแล้ว"

นี่ไม่ใช่นิสัยที่ดีนัก

กินจนแน่นไม่ใช่เรื่องดี

"นี่เป็นถึงหมอเลยนะ เป็นหมอแต่ไม่รู้ขีดจำกัดการกินหรือ?" เซียวหลันยวนรินน้ำชาพลางหัวเราะ "ยิ่งไปกว่านั้น คุณหนูสูงศักดิ์ที่รู้กาลเทศะ จะไม่ทำกิริยาไม่งามเช่นนี้ต่อหน้าคนอื่นหรอกนะ"

ฟู่จาวหนิงเหยียดเขาผาดหนึ่ง "อะไรคือกิริยาไม่งาม? แบบนี้หรือ?"

นางยื่นมือลูบท้องตัวเองอีกครั้ง

ก็กินอิ่มจนแน่นแล้วนี่

ก่อนหน้านี้ที่บ้านตระกูลฟู่ไม่เคยมีโอกาสกินจนอิ่มแบบนี้เลย ก็จนเสียขนาดนั้นนี่นะ

หลายวันนี้ ช่วงนี้การกินดื่มของนางก็ไม่ทำให้ตนเองต้องเสียเปรียบเสียด้วยสิ ดังนั้นจึงกินจนเนื้อเริ่มยื่นมาหน่อยๆ แล้ว

มองท่าทางนางลูบท้องตนเอง เซียวหลันยวนนัยน์ตามีแววขบขัน