อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 341

"รู้ว่าคุณงามความดีของเจ้ามีไม่น้อย ค่ายาเจ้าก็คิดมาเลย จะคืนให้เจ้าแน่ ไม่จำเป็นต้องแวะมาเตือนเช้าขนาดนี้"

"ท่านอ๋อง พระชายาไม่ได้มาด้วยเหตุผลนี้แน่นอน" ชิงอีรีบร้อนอธิบาย

ท่านอ๋องเข้าใจผิดว่าพระชายามาท่วงค่ายาได้อย่างไรกัน?

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน "ไม่ ข้ามาทวงหนี้นั่นล่ะ นอกจากค่ายาแล้วยังมีอีก ท่านบอกว่าจะเอาเรื่องของผู้เฒ่าฟู่สี่ท่าตรวจสอบมาบอกกับข้า ตอนนี้ยังไม่ได้บอกเลย"

หญิงสาวคนนี้ไม่เคยจำเรื่องดีดีของเขาเลย เมื่อคืนนี้เขาก็อุ้มนางเข้าไปจริงๆ หลังจากนางตื่นขึ้นมาก็ต้องมาบอกขอบคุณเขาหน่อยสิ ไม่ใช่คิดแต่จะมาทวงนั่นนี่เสียชัดเจนแบบนี้

"เข้ามา"

เซียวหลันยวนเหลือบมองเสื้อผ้าของนาง

"กระโปรงชุดนั้นล่ะ"

ฟู่จาวหนิงคิดในใจ เขาเครียดกับชุดนั้นมากจริงๆ ด้วย ในเมื่อเป็นห่วงเสียขนาดนั้น เมื่อวานเอามาให้นางสวมทำไมกัน?

"วางใจเถอะ เมื่อวานตอนที่ท่านบอกให้หงจั๋วกับเฝิ่นซิงถอดออกมาไม่ใช่กำชับให้ระมัดระวังแล้วหรือ? กระโปรงชุดนั้นไม่มีแม้แต่รอยยับกับรอยเกี่ยวขาดเลย ข้าให้พวกนางเก็บให้ดีแล้ว พอตากจนแห้งก็จะส่งมาให้ท่านเอง แล้วท่านค่อยเก็บเอาไว้ให้ดี"

เมื่อคืนเขายังจงใจกำชับให้หงจั๋วระมัดระวังชุดกระโปรงนั้นอยู่เลย ดูท่ากระโปรงชุดนั้นจะสำคัญกับเขามากจริงๆ

เซียวหลันยวนพอได้ยินนางพูดเช่นนี้ ก็อดจ้องเขม็งตัวนางไม่ได้

"ข้าให้พวกนางระมัดระวังเรื่องชุดกระโปรงหรือ?"

"ใช่สิ พวกนางเองก็ระวังเป็นอย่างดี"

เฮอะ เซียวหลันยวนถูกนางยั่วโมโหจนขำเสียแล้ว

เขาไปบอกให้พวกหงจั๋วระวังเรื่องชุดกระโปรงตอนไหนกัน? คำพูดนั้นของเขาคือให้พวกนางตอนถอนชุดให้เบามือหน่อย อย่าทำให้นางตื่นต่างหาก

ทำไมในสายตานาง เขาจึงดูเป็นห่วงกระโปรงชุดนั้นมากกัน?