อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 348

เฮ่อเหลียนเฟยไม่คิดมากอะไร พยักหน้าให้ทันที

"ใช่แล้ว"

"เสี่ยวเฟย เด็กดี เจ้าบอกกับท่านปู่หน่อย ว่าคนที่พกตราหยกนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้ากัน? ทำไมเจ้าถึงต้องตามหาเขา?"

ฟู่จาวหนิงฟังออกถึงอาการสั่นพร่าของน้ำเสียงผู้เฒ่าฟู่

เฮ่อเหลียนเฟยนิ่งขึ้นมาทันที

เขามองผู้เฒ่าฟู่ จากนั้นก็มองฟู่จาวหนิง คิดจะพูดแต่ก็หยุดไว้

ฟู่จาวหนิงมองท่าทางเช่นนี้ของเขา ก็เอ่ยขึ้นอย่างเข้มงวด "ในเมื่อเจ้าจะให้ข้าช่วยเจ้าหาตัวคน เช่นนั้นคำถามนี้คงต้องตอบให้ชัดเจนหน่อยแล้วล่ะ ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าจะหาตัวคนแบบไหนมา"

"เอาล่ะๆๆ ข้าบอกแล้ว ถึงอย่างไรข้าก็เชื่อใจพวกท่าน แต่ว่าพวกท่านห้ามบอกต่อไปอีกนะ"

"ไม่พูดหรอก" ผู้เฒ่าฟู่รีบรับคำขึ้นมา

"นั่น ตัวตนฐานะของข้าจริงๆ ยังไม่ได้พูดกับพวกท่านอย่างชัดเจน" เฮ่อเหลียนเฟยจู่ๆ ก็รู้สึกผิด แอบลอบสังเกตสีหน้าของฟู่จาวหนิง

"เจ้ายังปิดบังอะไรอยู่หรือ?"

"ข้า"

"เจ้าเป็นคนเฮ่อเหลียนใช่ไหม?"

"ใช่"

"เจ้ามาที่แคว้นเจาเพื่อหาคนสกุลฟู่จริงๆ ใช่ไหม?"

"ใช่ นี่เป็นเรื่องจริง"

ฟู่จาวหนิงเห็นสายตาของเขาขรึมลงมา "เช่นนั้นเจ้าก็ปิดเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่าหรือ?"

"ก็ไม่ขนาดนั้น พี่หญิง ถ้าข้าบอกแล้วท่านจะไม่ไล่ข้าออกไปใช่ไหม?" เฮ่อเหลียนเฟยอันที่จริงก็กังวลมากว่าหลังจากที่พูดไปฟู่จาวหนิงจะไม่สนใจเขาอีก

"เด็กอย่างเจ้า พี่หญิงของเจ้าก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำด้วย" ผู้เฒ่าฟู่ยังจับมือฟู่จาวหนิงเอาไว้อย่างเคร่งเครียด "รีบพูดเถิด ไม่ไล่เจ้าออกไปหรอก"