อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 349

นางยังคิดว่าเขาเป็นชายหนุ่มจากเผ่าเฮ่อเหลียนธรรมดาคนหนึ่งเสียอีก แต่กลายเป็นว่าบิดาเขาเป็นราชาแห่งเฮ่อเหลียนเสียอย่างนั้น

"พี่หญิง ท่านอย่างเพิ่งโกรธ ข้าก่อนหน้านี้ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวพี่หญิงนัก ดังนั้นจึงยังไม่กล้าแจ้งตัวตนฐานะจริงๆ ออกมา ข้ากลัวพี่หญิงจะทิ้งข้าไว้ในภูเขาเมฆอรุณโดยไม่สนใจจริงๆ"

เฮ่อเหลียนเฟยเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็เริ่มลนลานขึ้นมาแล้ว เขาขยับตัวคิดจะลงมาจากเก้าอี้ แต่ว่าขายังเจ็บอยู่ จึงทิ้งตัวตุบลงไปบนพื้น เจ็บจนเขาร้องขึ้นมา

ผู้เฒ่าฟู่ก็ร้อนรนขึ้นมาแล้ว รีบปล่อยมือฟู่จาวหนิงเข้าไปประคองตัวเขา

"เจ้านี่นะ ทำไมถึงรีบร้อนขนาดนี้? เร็ว จาวหนิง รีบประคองเขาขึ้นมา"

ฟู่จาวหนิงมองเฮ่อเหลียนเฟย

"พี่หญิง"

เฮ่อเหลียนเฟยเห็นว่านางไม่คิดจะเข้ามาประคองตัวเขา ใจก็ดำดิ่ง ดวงตาแดงรื้น

"ข้าไม่ได้จงใจจะหลอกท่านจริงๆ"

"เจ้าของตราหยกเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า?" ฟู่จาวหนิงดึงผู้เฒ่าฟู่ไว้ ไม่ให้เขาเข้าไปประคองเฮ่อเหลียนเฟย

เฮ่อเหลียนเฟยกัดริมฝีปาก ในดวงตามีประกายน้ำตา

"ท่านแม่ข้าแอบบอกข้ามาเรื่องหนึ่ง นางบอกว่าข้าเป็นคนที่นางอุ้มกลับมาจากภายนอก ตอนนั้นคนที่ทิ้งเด็กไว้พกตราหยกชิ้นนี้อยู่！"

พอคำพูดนี้ออกมา ผู้เฒ่าฟู่กับฟู่จาวหนิงก็ตะลึงงันไป

ทำไมยังมีเรื่องกลับตาลปัตรแบบนี้อีก?

พวกเขาเมื่อครู่ยังตกตะลึงที่เขาเป็นลูกชายของราชาเฮ่อเหลียนอยู่ ตอนนี้มาบอกว่าพื้นเพกำเนิดเขามีลับลมคมในอีกหรือ?

"และไม่รู้ว่าที่ท่านแม่ให้ข้าออกมาหาคน เป็นเพราะหลังจากนางดื่มจนเมาจนบอกความลับนี้กับข้า แต่ว่าพอสร่างเมานางก็ไม่ยอมรับแล้ว เอาแต่พูดว่าตอนนั้นข้าไปยั่วนางจนโมโห นางเลยโกหกเพื่อให้ข้าเสียใจ"

เฮ่อเหลียนเฟยเองก็ปวดใจ น้ำตาไหลรินลงมา

เขายกมือออกแรงเช็ดน้ำตา "ข้าจะถามอย่างไรก็ล้วนไม่บอกความจริง และไม่ให้ข้าถามเรื่องตราหยกชิ้นนั้นอีก บอกว่าหยกชิ้นนั้นอันที่จริงนางเก็บได้จากภายนอก ต่อมาก็หายไป ดังนั้นข้าจึงอยากจะออกมาหาคนผู้นี้ด้วยตนเอง บางที ถ้าหาเจ้าของตราหยกนี้เจอข้าก็จะรู้ว่าจริงๆ แล้วข้าเป็นลูกใครกันแน่"