อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 350

ลุงจงเป็นเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็เดาได้ว่าท่านปู่กำลังจะพูดอะไรแล้ว

นางเม้มริมฝีปาก

ตามคาด ผู้เฒ่าฟู่บีบมือของนางแน่น สายตาตกอยู่บนใบหน้าเฮ่อเหลียนเฟย

"ตราหยกนี้ เป็นของของแม่จาวหนิง"

หืม?

ฟู่จาวหนิงตะลึงงัน

ของฟู่หลินซื่อหรือ?

นางเดิมทีคิดว่าจะบอกว่าเป็นของฟู่จิ้นเชินเสียอีก ถึงอย่างไรก็สกุลฟู่นี่นะ！ตอนนี้ทำไมถึงบอกว่าเป็นของฟู่หลินซื่อล่ะ?

"อักษรฟู่ตัวนั้น อันที่จริงเป็นสิ่งที่พ่อของเจ้าสลักไว้ด้านหลัง เพื่อปกปิดอักษรเดิมไว้เบื้องหลัง" ผู้เฒ่าฟู่ถอนหายใจ มองไปทางฟู่จาวหนิง

"เพราะอะไรกัน?"

เพราะอะไรต้องปกปิดอักษรเดิมไว้เบื้องหลัง?

เฮ่อเหลียนเฟยเองก็ตกตะลึงไปแล้ว

"ถ้าอักษรแต่เดิมให้คนเห็นไม่ได้ เช่นนั้นก็ไม่ต้องพกตราหยกไว้ก็พอแล้ว หรือไม่ก็ทำลายมันทิ้งเสียก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?" เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเช่นนี้

"ตราหยกชิ้นนั้นมีบทบาทอื่นอยู่อีก พวกเขาไม่สามารถทำลายทิ้งส่งเดชได้ พกตราหยกนั้นไว้ ก็เพราะหลินซื่อคิดจะใช้ตราหยกนั้นดึงคนที่อยู่เบื้องหลังออกมา"

ผู้เฒ่าฟู่พูดถึงจุดนี้ สูดลมหายใจลึก

"แม่ของข้า ไม่ใช่คนจากตระกูลหลินหรือ?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเบื้องหลังนี้มีหมอกปริศนาโถมพัดเข้าใส่ตัวนาง

บนตัวฟู่หลินซื่อมีความลับมากขนาดนั้นเลยหรือ?

"เรื่องทั้งหมดข้าเองก็ยังไม่รู้ แต่ว่าพ่อของเจ้าเข้าใจเป็นอย่างดี เขาเคยบอกกับข้า ว่าก่อนหน้าที่เรื่องราวยังไม่กระจ่างจะยังไม่บอกกับข้า เพราะไม่อยากให้ข้าต้องกังวล"

ฟู่จาวหนิงตาแดงก่ำขึ้นมา