อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 357

"คุณหนู?"

เฉินซานถามความเห็นฟู่จาวหนิง

"หยุดลงดีเสียหน่อยเถอะ"

ฟู่จาวหนิงปล่อยม่านรถลง

รถม้าหยุดลงมาแล้ว สืออีไม่มีรถม้า ขี่อยู่บนหลังม้าคอยพิจารณาตัวชายคนนี้กับหญิงสาว

ชายกลางคนเห็นว่าพวกเขาหยุดรถ เผยยิ้ม รีบเดินตรงเข้ามา คารวะมาทางรถม้าก่อน ดูแล้วมารยาทครบถ้วนอยู่

"นายท่าน ข้าสกุลเจิ้ง ผู้นำตระกูลข้าเป็นพ่อค้าจากเจียงหนาน หลายวันก่อนเพิ่งมาถึงเมืองหลวง วันนี้เตรียมจะไปยังหมู่บ้านทางเขาตะวันออกเพื่อเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่า ส่วนทางนั้นคือน้าของผู้นำตระกูลข้า และไม่รู้ว่าเพราะหลายวันนี้เร่งเดินทางมากเกินไปหรือเปล่า ตอนนี้พอรถม้าขึ้นถนนภูเขากลับอาเจียนขึ้นมาเสียแล้ว"

เขาชี้ไปยังหญิงสาวที่นั่งยองอยู่ข้างทาง

หญิงสาวคนนั้นประคองรถม้ายืนขึ้น หมุนตัวกลับมา

เฉินซานพวกเขาตอนนี้เพิ่งจะพบว่าอีกฝ่ายต่อให้เป็นหญิงสาวมีอายุ แต่ก็ยังเป็นหญิงสาวที่ดูสูงศักดิ์คนหนึ่ง จะพูดว่าเป็นฮูหยินชราที่ร่ำรวยคนหนึ่งก็ได้

แต่ฮูหยินชราเช่นนี้ข้างกายกลับไม่มีคนใช้คอยปรนนิบัตินี่ก็ดูแปลกไปหน่อย

ยิ่งไปกว่านั้นคนบนรถม้าก็ยังเป็นหลานชายของนาง ป้าไม่สบายขนาดนี้แล้ว เขาไม่คิดจะโผล่หน้ามาดูดำดูดีหน่อยหรือ?

สืออีเหลือบมองฮูหยินชราคนนั้นผาดหนึ่ง พอมองนานเข้าก็พบว่านางดูไม่เข้ากับชุดหรูหรานี้เลย ยิ่งไปกว่านั้นยังดูกร้านโลกหน่อยๆ ด้วย

ความประทับใจแรกคือไม่เลวเลย แต่พอมองเหลือบมองอีกผาดหนึ่งก็พบว่านี่เป็นเพราะการแต่งตัวของนาง

เดิมทีเป็นหญิงมีอายุคนหนึ่ง แต่งตัวเป็นฮูหยินสูงศักดิ์

ตอนที่นางมองมาสีหน้าก็ดูไม่ค่อยยินดีนัก

"ฮูหยินท่านนี้ของพวกเราเป็นคนในเมืองหลวง ไม่ได้พบกับนายท่านของข้าหลายปีแล้ว" ผู้ดูแลเติ้งเหมือนรุ้ว่าสืออีสัมผัสได้ถึงอะไรจากวกเขา จึงอธิบายออกมาคำหนึ่ง

สืออีถาม "พูดแต่เรื่องสำคัญ"

คนแปลกหน้ามาขวางรถขวางถนน แล้วยังจะพูดมากไปทำไมกัน?