อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 356

ฟู่จาวหนิงพาคนขับรถมาออกจากเมือง

ครั้งนี้ช่วงค่ำก็ไม่แน่ว่าจะกลับมาทัน ตกกลางคืนประตูเมืองจะปิด ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงเตรียมตัวมามากหน่อย

ตรงไปทางตะวันตกตลอดทาง

สามลมฤดูใบไม้ร่วงหวีดหวิว พอห่างจากเมืองมาหน่อย ถนนหลวงก็ค่อยๆ ไร้ผู้คน ห่างออกไปได้ยินแต่เสียงล้อรถม้า

"คุณหนู ความเร็วของรถม้าข้างหน้าพอพอกับพวกเราเลย หรือว่าพวกเขาเองก็กำลังเร่งเดินทาง?" สืออีขี่ม้าตามอยู่ข้างรถ

ฟู่จาวหนิงเลิกม่าน ได้ยินคำพูดของเขาจึงรู้สึกเกินคาด

"เจ้าได้ยินไกลขนาดนั้นเชียวหรือ?"

"จงเจี้ยนเคยบอกว่าหูของข้าดีมาก"

มิน่าจงเจี้ยนจึงส่งให้สืออีติดตามมา อย่างน้อยก็ยังมีจุดที่พิเศษอยู่ จงเจี้ยนอาจจะกังวลว่าที่นอกเมืองจะเกิดอะไรขึ้น แล้วเสียงของนางอาจจะไม่มีใครได้ยิน ดังนั้นจึงส่งสืออีมากระมัง?

ฟู่จาวหนิงดึงความคิดกลับ

"นั่นอาจจะเพราะอีกฝ่ายจะตรงไปทางหมู่บ้านทางนั้นนั่นล่ะ"

นี่ก็ไม่แปลกอะไร

ที่นั่นเป็นเถียงนาผืนใหญ่กับหมู่บ้านรวมอยู่ด้วยกัน ถึงแม้จะมีเจ้าบ้านที่แตกต่างกัน แต่ส่วนมากก็ยังรวมอยู่ด้วยกัน ได้ยินว่าเวลามีนาข้าวหรือดอกโหยวไช่ก็จะเรียงพรืดติดกันเป็นผืนใหญ่ ทิวทัศน์ดูงามตาอยู่

ดังนั้นในช่วงฤดูกาลที่ถูกต้อง เจ้าบ้านของหมู่บ้านพวกนั้นก็จะพาเพื่อนหรือครอบครัวไปพักที่นั่นหลายวัน ไปดูทิวทัศน์เถียงนา

บนถนนเส้นนี้ถ้าจะมีรถม้าด้วยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

"รถม้าหยุดแล้ว"

ผ่านไปครู่หนึ่ง สืออีก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

นี่ยังไม่ถึงหมู่บ้านเลย หยุดรถลงกลางทางหรือ?

ครั้งนี้ฟู่จาวหนิงกำลังคิดว่าถึงตอนนั้นต้องขนหินกลับ ดังนั้นนางจึงนำรถม้ามาสองคัน คันหนึ่งเป็นรถม้าใหม่ และยังมีรถม้าคันเก่าของบ้านตระกูลฟู่อีกคัน เฉินซานขับคันหนึ่ง ส่วนชิวเซิงขับอีกคันหนึ่งอยู่ด้านหลัง พาชุนเจิ้งมาด้วย