อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 355

ฟู่จาวหนิงครุ่นคิด

หินก้อนหนึ่งที่มุมกำแพงเรือนหน้า มีอะไรพิเศษกันแน่? นางไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าหินก้อนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร

"ใช่แล้ว เป็นก้อนหินก้อนหนึ่ง หินก้อนนั้นดูแล้วน่าจะหนักหลายสิบจินอยู่" ชุนเจิ้งเอ่ยขึ้น

"ไปดูหน่อย"

ฟู่จาวหนิงตรงไปใต้ต้นกุ้ยฮวยเรือนหน้าต้นนั้น ที่นั่นมีร่องรอยอยู่จริงๆ มองออกว่าเดิมทีมีก้อนหินวางอยู่มานับแรมปี ตอนนี้พอย้ายออกไป ที่นั่นจึงเหลือหลุมตื้นๆ หลุมหนึ่งไว้ ส่วนดินตรงฐานก็ยังไม่มีตะไคร่ขึ้นมาใหม่

นางกลับไปถามผู้เฒ่าฟู่

ผู้เฒ่าฟู่นึกๆ ก็ตบลงที่ต้นขา "หินก้อนนั้นสินะ? นั่นเป็นของที่พ่อแม่ของเจ้าไปเที่ยวที่ไหนสักที่แล้วนำกลับมา"

ฟู่จาวหนิงตะลึงไป

"ตอนนั้นข้ายังหัวเราะใส่พวกเขาอยู่เลย ว่าออกไปเที่ยวแล้วขนหินกลับมาทำไม? พ่อของเจ้าบอกว่าหินก้อนนี้แม่ของเจ้าชอบมันมาก ถึงอย่างไรก็ไม่ได้ลำบากอะไร ในบ้านก็ใหญ่โตเสียขนาดนี้ จึงวางเอาไว้ในเรือน ต่อมาหินก้อนนั้นก็วางอยู่ตรงนั้นมาตลอด ไม่มีคนไปสนใจมันอีก"

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงก็ไม่คิดว่าผู้เฒ่าฟู่สองกับสามจะย้ายหินเล่นไปมาเสียแล้ว

ชุนเจิ้งพูดไว้ไม่ผิด หินก้อนนั้นพวกเขาน่าจะเอาออกไปขายจริงๆ

หรือจะเป็นหินแร่กันนะ?

เดิมทีนางไม่คิดจะไปทำให้บ้านพวกนั้นตกอกตกใจ กะว่าจะอยู่เงียบๆ เสียก่อน แต่ตอนนี้มีเรื่องนี้เข้ามา นางจึงตัดสินใจจะไปหาพวกเขา

เอาเรื่องผู้เฒ่าฟู่สี่มาพูดไม่ได้ เช่นนั้นเอาหินมาอาละวาดเสียหน่อยก็น่าจะได้อยู่

"ข้าจะไปแย่งหินก้อนนั้นกลับมา"