อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 366

คำพูดเหล่านี้ของฟู่จาวหนิง ทำให้ผู้เฒ่าฟู่รองผู้เฒ่าฟู่สามหน้าดำหน้าขาวเลยทีเดียว

ท่ามกลางสายตาประชดประชันของคนทั้งหมด พวกเขาอยู่ไม่ได้แล้ว มองเหยียดหนักๆ ไปทางฟู่จาวหนิง ทั้งสองคนก้วิ่งหนีออกไปอย่างซมซาน

ตอนที่ออกประตูพวกเขายังหันกลับมาเหลือบมองหินก้อนนั้นผาดหนึ่ง รู้สึกไม่ยินยอมอย่างมาก

มลายหายไปแล้วหนึ่งพันสองร้อยตำลึง!

เหล่าฮูหยินและเด็กๆ ยังล้วนพักอยู่ในหมู่บ้าน พวกเขาเดิมทีกำลังคิด ว่าเงินก้อนนี้สามารถนำออกมาจ่ายค่าเช่าพักหลายวันนี้ได้ กินเนื้อกินอะไรได้ แล้วเขายังคิดจะซื้อที่นาอีกหลายหมู่ด้วย

หลังจากขายบ้านตระกูลฟู่ ค่อยมาซื้อเพิ่มหมู่เพิ่ม

ถึงตอนนั้นพวกเขาก็สามารถทำตัวเป็นเจ้าบ้านในหมู่บ้านนี้ได้แล้ว

ออกศึกไม่ราบรื่น!

หนึ่งพันสองร้อยตำลึงหายวับไปแล้ว!

หลังจากกลับไป ฮูหยินรองฮูหยินสามพวกเขาก็จ้องมองตาแป๋วเข้ามา

"ขายแล้วหรือ? ผู้เฒ่ากู้ให้มาเท่าไร?"

ฮูหยินสามรีบถามขึ้น

"น้องสี่ทางนั้นให้ความเห็นมาคำหนึ่ง เขาบอกว่าพวกเราแบ่งให้เขาน้อยหน่อยก็ได้" ฮูหยินรองเองก็คำนวณขึ้นมา

"เฮ้อ!"

ผู้เฒ่าฟู่รองกับผู้เฒ่าฟู่สามสบตากัน ทั้งสองคนถอนล้วนถอนหายใจหนักๆ ออกมา

หลังจากพวกเขาไปแล้ว ฟู่จาวหนิงจึงหันมามองผู้เฒ่ากู้

ผู้เฒ่ากู้ลอบถอนใจโล่ง ที่ไม่กล้าดูถูกนางตั้งแต่แรก

กระทั่งผู้เฒ่ากู้เองก็ยังอดถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็ไม่ได้ "ในบ้านคุณหนูฟู่คงจะมีหินแร่มรกตวางอยู่เต็มเลยกระมัง?"

ต้องมีรากฐานอยู่แน่นอน!

ฟู่จาวหนิงสายตาแล่นวาบ

"ไม่มีหรอก มีแต่หินธรรมดาบางส่วน ก็แค่หอบกลับมาจากริมลำธารริมภูเขา ไม่มีหินแร่อะไร"

แต่ว่า พอนางคิดอย่างละเอียด ในบ้านก็เหมือนจะมีหินอยู่เยอะเหมือนกันแฮะ!

แต่น่าจะเพราะไม่ค่อยสะดุดตามาก ยิ่งไปกว่านั้นยังกระจายอยู่ตามมุมของศาลาในสวนอีก ไม่เคยจะสนใจเลย เมินไปโดยปริยาย

ผู้เฒ่ากู้เองยังคิดจะบอกให้ฟู่จาวหนิงขายหินก้อนนั้นให้ แต่ฟู่จาวหนิงก็ให้เฉินซานขนก้อนหินออกไปแล้ว

เขาทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงถามฟู่จาวหนิงว่าอยากจะลองซื้อหินจากเขาที่นี่ไปเดิมพันเสียหน่อยไหม