อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 367

"หินของผู้เฒ่ากู้อยู่ที่ไหนหรือ? พวกเราขอดูหน่อย"

ฟู่จาวหนิงสนใจขึ้นมา

"อยู่ที่เรือนหลัง！" ผู้เฒ่ากู้ยินดีขึ้นมา เรียกคนใช้ให้พาพวกเขาไปที่เรือนหลัง

"ผู้เฒ่ากู้ ผู้เฒ่ากู้ ท่านมาดูหินพวกนี้ของข้าหน่อย รื้อออกมาจากภูเขาจำลองในบ้านน่ะ!"

มีคนย้ายหินเข้ามาให้ผู้เฒ่ากู้ดู

ฟู่จาวหนิงเดิมทีกำลังจะไปเรือนหลัง พอได้ยินเสียงก็เหลือบตาดู มองไปยังหินก้อนนั้น

นางไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนที่มองเห็นหินก้อนหนึ่งในนั้นสายตาก็ย้ายออกไม่ได้เลย

"เดี๋ยวก่อน พวกเราขอดูหน่อย" ฟู่จาวหนิงดึงฟางซือฉิงไว้

"ดูสิดูสิ ลองฟังว่าผู้เฒ่ากู้จะพูดอย่างไร ไม่แน่ว่าอาจจะได้เรียนรู้" เศรษฐีฟางเองก็รีบพูดขึ้น

ผู้เฒ่ากู้มองหินเหล่านี้อย่างละเอียด เลือกก้อนที่ใหญ่ที่สุดในนั้นออกมา นั่งยองลงลูบๆ มองๆ อย่างละเอียด

ก้อนที่ฟู่จาวหนิงเพิ่งจะต้องตาก้อนนั้น เขากลับมองผาดเดียวแล้วโยนทิ้งไปข้างๆ ไม่สนใจเสียแล้ว

หินก้อนนั้นผิวดำแตกลาย ไม่ใหญ่มาก ค่อนข้างเล็ก น่าจะขนาดแค่สองกำปั้นของนางเท่านั้น พออยู่ในกองหินเหล่านั้น หินก้อนนี้เล็กที่สุด เหมือนแค่มีคนสุ่มหยิบขึ้นมาแล้วยัดให้เต็มๆ ก็เท่านั้น

แต่ว่าพอนางเหลือบมองก็เห็นหินก้อนนั้น แล้วตอนนี้ยังย้ายสายตาออกมาไม่ได้อีกด้วย

"หินเหล่านี้ของเจ้าไปเอามาจากไหนกัน?" ผู้เฒ่าู้มองชายหนุ่มสองคนนั้น พวกเขาแต่งตัวก็ดูไม่เลวนัก มองแล้วเหมือนว่ามีพื้นเพอยู่เหมือนกัน

"ผู้เฒ่ากู้ พวกเรามาจากเมืองลั่วเพื่อมาหาท่านนี่ล่ะ"

ชายหนุ่มคนหนึ่งในนี้ "พวกเราเป็นจากเมืองลั่ว ยิ่งไปกว่านั้นก้อนหินเหล่านี้ขุดออกมาจากข้างเมือง วกเรารับประกันได้ว่าทั้งหมดเป็นหินแร่ เพราะที่นั่นมีเหมืองมรกตอยู่ เพียงแต่ว่าพวกเราเดิมทีก็มีไม่มาก เอามาเพียงส่วนน้อยเท่านั้น เมืองลั่วของพวกรเาทางนั้นยังมีอีก แต่ว่าจะขนมาก็วุ่นวายเกินไป จึงเลือกมาไม่กี่ก้อนให้ผู้เฒ่ากู้ดูก่อน"

"ใช่ๆๆ ถ้าหากหินเหล่านี้ผู้เฒ่ากู้ต้องตา ให้ราคาดี พวกเราจะไปขนส่วนที่เหลือเหล่านั้นมาให้"