อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 368

ชายหนุ่มสองคนนั้นมองไปทางผู้เฒ่ากู้

"อันนี้ถือเป็นของแถมให้แล้วกัน ข้าให้สามสิบตำลึง ถือโอกาสรับเข้ามาด้วยแล้วกัน" ผู้เฒ่ากู้เองก็ไม่ได้เห็นหินก้อนนั้นอยู่ในสายตาเช่นกัน

สามสิบตำลึง น้อยขนาดนี้เชียว

ฟู่จาวหนิงพอคิดๆ ก็เอ่ยขึ้นว่า "เช่นนั้นข้าให้สี่สิบตำลึง ขายแยกให้ข้าหน่อยได้ไหม?"

กลุ่มคนตกตะลึงไป

ผู้เฒ่ากู้เองก็มึนงง จากนั้นก็เตือนนางขึ้นมา "คุณหนูฟู่ หินก้อนนี้เล็กเกินไป ต่อให้สามารถตัดออกมาเป็นหินหยกได้ แต่ดูจากผิวดำตรงนี้ คุณสมบัติของหยกก็คงไม่ได้ดีมาก เป็นไปได้มากว่าแกะออกมาเป็นหยกพกชิ้นหนึ่งได้ หยกพกธรรมดาๆ ชิ้นหนึ่ง น่าจะขายได้ราวห้าตำลึง"

ดังนั้นที่เขาให้ราคาสามสิบตำลึงถือว่าสูงกว่าหินก้อนใหญ่ก้อนอื่นแล้ว นี่แค่ถือโอกาสรับเข้ามาเท่านั้น

สามสิบตำลึงถือว่าแพงเกินไปแล้ว ฟุ่จาวหนิงยยังให้มาถึงสามสิบแปดตำลึงหรือ?

การตัดหินนั้นต้องใช้แรงมาก นางจะตัดหินก็ต้องออกเงินส่วนหนึ่ง ถึงตอนนั้นเรียกคนมาแกะงานก็ยังต้องจ่ายค่าแรง บวกกันแล้วต้นทุนก็น่าจะไปถึงห้าสิบตำลึง

แล้วถ้าแกะออกมาได้แค่หยกพกชิ้นหนึ่งราคาห้าตำลึง นี่มันจะขาดทุนหนักเอานะ

ฟู่จาวหนิงยิ้มๆ "ไม่เป็นไร ข้ารู้สึกว่าหินก้อนนี้ดุต้องตาเหลือเกิน"

สามสิบแปดตำลึงนางตอนนี้ยังพอจ่ายไหว

ชายหนุ่มคนนั้นก็รีบนำหินเล็กนี้หยิบขึ้นมา ส่งไปตรงหน้าฟู่จาวหนิง

"เช่นนั้นก็ขายเลย สามสิบแปดตำลึงก็สามสิบแปดตำลึง"

หินเล็กก้อนนี้เขาทั้งสองคนนึกไม่ออกเลยว่าหยิบมาด้วยตั้งแต่เมื่อไร

แต่เป็นไปอาจจะเพราะข้างๆ หินใหญ่ก้อนอื่นมีช่องว่างอยู่ พอเห็นก้อนนี้เล็กหน่อยก็เลยถือโอกาสยัดเข้าใส่เข้ามา

ก้อนใหญ่นั้นขายอยู่แค่ห้าร้อยตำลึง ตอนนี้ก้อนเล็กแค่นี้กลับขายได้สามสิบแปดตำลึง พวกเขาก็รู้สึกดีใจหน่อยๆ เหมือนกัน

ฟู่จาวหนิงหยิบเงินส่งออกไป

หินก้อนนี้จึงส่งไปให้สืออี "ช่วยข้าถือไว้หน่อย"

สืออีรับหินก้อนนี้เข้ามา

แต่ก็ใหญ่กว่ากำปั้นของเขาหน่อยเดียว มองจากผิวสีดำขลับก็ยังดูเป็นทรายอยู่หน่อยๆ ไม่น่าดูและไม่มีอะไรพิเศษ โยนไว้ข้างทางก็คงไม่มีคนสนใจ