อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 371

ยังไม่ทันหย่า อ๋องเจวี้ยนก็ถือว่าเป็นหลานเขยของผู้เฒ่าฟู่แล้ว

หลานเขยคนนี้มาถึงประตูบ้านแต่ก็ไม่เข้าไป ราวกับไม่มองว่าตนเองเป็นคนในบ้านจริงๆ

รถม้าแล่นออกไประยะหนึ่ง อ๋องเจวี้ยนจู่ๆ ก็เคาะกำแพงรถ

ชิงอีรีบดึงม้าเข้าข้างทาง ก็ได้ยินอ๋องเจวี้ยนถามว่า "ก่อนหน้านี้ข่าวที่พวกเขาส่งเข้ามา บอกว่าซือถูไป๋ไปที่หมู่บ้านทางตะวันออกใช่ไหม?"

ในเมืองหลวงคนที่พิเศษบางส่วน คนของพวกเขาจะคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายอยู่ตลอด

เหมือนกับซือถูไป๋ ร่องรอยนั้นพวกเขารู้เหมือนอยู่ในกำมือเลย

"ท่านอ๋อง ใช่แล้ว"

อ๋องเจวี้ยนหัวเราะเย็นชา ไม่พูดอะไร

ดังนั้น ซือถูไป๋ไปหมู่บ้านทางนั้น ฟู่จาวหนิงก็เลยไปด้วยหรือ? บังเอิญขนาดนี้เชียว? เขาไม่เชื่อหรอก

ดังนั้นหญิงสาวคนนั้นที่ใจคิดแต่จะหย่าก็เพื่อไปหาอีกคนหรือ?

เนินเขาแห่งหนึ่งที่ห่างจากเมืองหลวงราวสิบลี้มีเพิงน้ำชาอยู่แห่งหนึ่ง

ด้านนอกเพิ่งน้ำชาตอนนี้มีรถม้าหลายคันจอดอยู่ มีองครักษ์เจ็ดแปดคนยืนล้อมเพิงน้ำชา

ในเพิงน้ำชามีคนนั่งอยู่ไม่น้อย ในนี้มีหญิงสาวอายุยี่สิบปีอยู่คนหนึ่ง อยู่ในชุดกระโปรงสีม่วงอ่อนปักลายนกนางแอ่นเงิน สวมเกราะขนกระต่ายม่วงเข้ม รูปร่างสะโอดสะอง ผมดำราวปุยเมฆถูกรวบไว้เป็นมวยนางฟ้า ประดับประดาด้วยดอกไม้ไข่มุกทะเลตะวันออก ราวกับเซียนและดูสูงส่ง

ใบหน้านางเองก็สวยสด คิ้วหลิ่วดวงตาเรียวรี จมูกดั่งหยกริมฝีปากแดงท้อ คางเรียวแหลม ประณีตงดงามเหลือแสน

ข้างกายนางมีสาวใช้อยู่สี่คน สาวใช้เองก็สวมชุดที่สูงส่งกว่าสาวใช้คนอื่นมาก

นี่คือซ่งอวิ๋นเหยา ท่านหญิงอวิ๋นเหยาผู้เลอโฉมเลื่องอันดับเมืองหลวง

หมอเทวดาหลี่กับหลี่จื่อเหยาเองก็อยู่ด้วย

หลี่จื่อเหยาเข้าไปอยู่ข้างกายซ่งอวิ๋นเหยา มองใบหน้านางแล้วแสนจะอิจฉา

นางไม่รู้เพราะอะไร พ่อของนางก็เป็นถึงหมอเทวดา บางครั้งก็ปรับอาหารยาจีนให้นางกิน แต่ว่าผิวของนางก็ยังหยาบกร้านมาโดยตลอด

ผิวของซ่งอวิ๋นเหยาดีเหลือเกิน ขาวจนเห็นสีแดงระเรื่อ กระทั่งรูขุมขนก็ยังมองไม่เห็น ราวกับผิวไข่ต้มปอกเปลือกอย่างไรอย่างนั้น

"จื่อเหยาเอาแต่จ้องข้าทำไมกัน?" ซ่งอวิ๋นเหยาสังเกตเห็นหลี่จื่อเหยาที่เอาแต่มองนางมานานแล้ว จึงเอียงคอยิ้มให้นาง