อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 372

ซ่งอวิ๋นเหยาหัวเราะ

"จดหมายที่เขียนกลับเมืองหลวงข้าก็แค่ส่งมาเผื่อๆ เท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกลับมาเมืองหลวงแล้วจริงๆ"

"ที่แท้ท่านหญิงอวิ๋นเหยาก็เขียนจดหมายให้จวนอ๋องเจวี้ยน แล้วให้อ๋องเจวี้ยนออกมารับท่านหรือ?"

ซ่งอวิ๋นเหยาพยักหน้า

"ถ้างั้น ข้าไปดูท่านพ่อก่อนว่าจับชีพจรเสร็จแล้วหรือยัง" หลี่จื่อเหยาลุกขึ้นออกวิ่งทันที

"ท่านหญิง แม่นางหลี่ทำไมถึงดูกลัวเสียขนาดนั้น?" สาวใช้เอ่ยกับซ่งอวิ๋นเหยา

ซ่งอวิ๋นเหยาเองก็เม้มปากยิ้มๆ

"แม่นางหลี่เป็นคนตรงไปตรงมา หลันยวนกลับเมืองหลวง ถ้าเดี๋ยวนางเห็นหลันยวนเข้า อาจจะทำอะไรขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ก็ได้ แล้วหลันยวนเองก็นิสัยเย็นชาด้วย คงจะไม่ไว้หน้าแม่นางหลี่เป็นแน่ คงจะตำหนินางเอา"

ความหมายคำพูดนี้ของนางก็คือ หลี่จื่อเหยาอาจจะเจอกับอ๋องเจวี้ยนแล้ว แล้วถูกความหล่อเหลาของเขาดึงดูดเอา ดังนั้นจึงอยากจะใกล้ชิดเขา แต่ด้วยนิสัยนั้นของอ๋องเจวี้ยนก็ไม่ยอมให้หญิงสาวคนไหนเข้าใกล้เลย

ดังนั้นเขาคงจะสั่งสอนหลี่จื่อเหยามาแล้ว

หลี่จื่อเหยาจึงกลัวอ๋องเจวี้ยนขึ้นมาหน่อยๆ กระมัง?

สาวใช้อิ๋นหลิ่วพอได้ยินคำพูดนี้ก็เม้มปากหัวเราะขึ้นมา พูดกับซ่งอวิ๋นเหยาว่า "ดูท่า อ๋องเจวี้ยนคงจะเป็นเหมือนแต่ก่อน เคร่งขรึมกับหญิงสาวคนอื่น แต่พอเห็นท่านหญิงก็จะอ่อนโยนขึ้นมา"

ซ่งอวิ๋นเหยาหัวเราะขึ้นมาเสียงหนึ่ง แอบต่อว่า "สาวใช้อย่างเจ้ากล้ามาจัดลำดับตัวอ๋องเจวี้ยนด้วยหรือ? ระวังข้าจะไปฟ้องเขาให้"

"ท่านหญิงไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยเถอะ"

พวกนางนายบ่าวคุยจ้อต่อกระซิกกันที่นี่ อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ หมอเทวดาหลี่หน้าผากกลับเหงื่อผุดซึม

คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาและยื่นมือมาให้เขาจับชีพจรอยู่ในชุดคลุมสีขาว คลุมผ้าคลุมไหล่ขนจิ้งจอกบนศีรษะสวมหมวกผ้าคลุม ใบหน้าหลังผ้าเลือนลางดูไม่ชัดเจน

แต่ดูจากรูปร่างของเขาก็หล่อเหลางดงามราวต้นสน ต่อให้มองไม่เห็นหน้าตา ก็ยังรู้สึกได้ว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา

"หมอเทวดาหลี่?"

เขาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย ราวกับว่าป่วยเรื่อรังมานานจนเสียงเปลี่ยน ดูอ่อนแอหน่อยๆ

บนตัวชายคนนี้มีกลิ่นยา ดมแล้วกลิ่นไม่ได้แย่นัก