อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 382

หินของเศรษฐีฟางเองก็เริ่มตัดแล้ว แต่เพราะหินก้อนนี้เป็นก้อนใหญ่ อาจจะใช้เวลาตัดค่อนข้างนาน ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงกลับไปกับฟางซือฉิงก่อนแล้ว

ทิ้งให้เศรษฐีฟางคอยเฝ้าอย่างตึงเครียดอยู่ที่นั่น

ห้าร้อยตำลึง สำหรับเขาแล้วไม่ได้มากมายนัก แต่เรื่องนี้ก็แปลก พอมีผลลัพธ์ว่าจะราคาเพิ่มหรือลดแขวนรออยู่ ก็ทำเอาคนทั้งเฝ้ารอทั้งตึงเครียด

"จาวหนิง หินที่เจ้าซื้อมาอีกสองก้อน ไม่ให้ผู้เฒ่ากู้ตัดแล้วหรือ?"

หลังจากกลับไป ฟางซือฉิงเห็นฟู่จาวหนิงซื้อหินอีกสองก้อนก็รู้สึกแปลกๆ

คนทางนั้นเองก็ไม่มีอุปกรณ์ในการตัดหินนี่นา แล้วจาวหนิงไม่ตัดหินสองก้อนนี้ แล้วจะไปมีประโยชน์อย่างไร

"ไม่ตัดแล้ว ข้าจู่ๆ ก็รู้สึกว่าซื้อหินไร่สักสองก้อนกลับไปวางไว้ที่บ้านเองก็ไม่เลว ถือว่าสะสมเงินเอาไว้เลยแล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าในหินแร่ที่ตนเองเลือกออกมาต้องมีหินหยกที่ดีมากอยู่ข้างในแน่ แต่นางอยู่ตัดที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

ถ้าเผื่อมีหินที่ดีออกมาได้จริงๆ ไม่มีรอยปริรอยแตก เช่นนั้นก็คงจะก่อให้เกิดความสงสัยจากผู้เฒ่ากู้และคนอื่นแล้ว

นางซื้อหินมาตัดสามก้อน ทุกก้อนล้วนตัดออกมาได้ดี ได้ราคาหมด นี่มันไม่แปลกหรือ?

สองก้อนนี้ย้ายกลับไปไว้ในสวน รอหลังจากนี้ขาดเงินขาดทอง ไม่แน่ว่าอาจจะหยิบออกมาแลกเงินแลกทองได้

บางทีท่านพ่อท่านแม่ของนางแต่ก่อนก็อาจจะคิดเช่นนี้กระมัง?

ฟู่จาวหนิงตอนนี้อดมีความคิดแปลกประหลาดขึ้นมาไม่ได้ แล้วฟู่จิ้นเชินก่อนหน้านี้ที่จะย้ายหินก้อนนี้กลับบ้านเสียให้ได้ จะบอกว่ามันดูดีมันก็ดูไม่ดี บอกว่ามันพิเศษก็ไม่ได้พิเศษ แล้วเพราะอะไรกัน?

จะเป็นเพราะเขาเองก็มองเห็นหินหยกที่ดีอยู่ด้านในด้วยใช่ไหม?

ถ้าหากเป็นเช่นนี้ แล้วตอนนี้ที่นางลางสังหรณ์ดีขนาดนี้ จะเกี่ยวข้องกับกรรมพันธุ์หรือเปล่านะ?

"เจ้าพูดเช่นนี้ก็ถูกต้อง" ฟางซือฉิงเองก็สนุกขึ้นมาแล้ว "เช่นนั้นหลังจากนี้บ้านของเจ้าก็มีมูลค่าแล้วสิ ในเรือนทางตะวันออกก็มีหินหยกตะวันตกก็มีหินหยก ไม่ใช่หินธรรมดาเสียด้วยนะ"

"ใช่ไหมล่ะ? ข้าเองก็คิดเช่นนี้ล่ะ"

"แล้วเจ้าจะไล่ลุงรองลุงสามของเจ้าออกไปไหม? มีพวกเขาพักอยู่ในบ้านา หินพวกนี้ก็ไม่ปลอดภัยนะ！"