อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 385

ในห้องยังมีคนอยู่ส่วนหนึ่ง ผู้อาวุโสจี้นั่งอยู่ข้างโต๊ะ อีกด้านหนึ่งมีซือถูไป๋นั่งอยู่ อาเพียนยืนอยู่ข้างเขา กำลังเบ้ปากหน้าบูดบึ้ง น่าจะถูกใครทำให้เคืองมา

มุมกำแพงมีชายชรานั่งยองอยู่คนหนึ่ง ข้างกายชายชรายังมีป้าอีกคนหนึ่งอยู่ กำลังตำหนิเขาอยู่

และบนเก้าอี้ตัวหนึ่งริมหน้าต่างมีชายขาวตัวอ้วนอีกคนหนึ่ง ขาวมาก และอ้วนมาก ผิวนั่นแทบจะเปล่งแสงคะนิ้งได้เลยอย่างไรอย่างนั้น ชั่วขณะหนึ่งถึงกับดูอายุของเขาไม่ออกเลยทีเดียว

ฟู่จาวหนิงเห็นว่าผู้ดูแลเติ้งคอยคุ้มกันอยู่ข้างๆ ชายคนนี้ ก็รู้ว่านี่คือคนบนรถม้าคนนั้น

รูปร่างนี้ของเขา สามารถเดินทางนับพันลี้มาเมืองหลวงเพื่อหายา ก็ถือว่าทรมานอยู่ไม่เบา

ฟู่จาวหนิงพอเข้ามา คนในห้องก็เห็นเข้าแล้ว

ซือถูไป๋เห็นนางก่อน "คุณหนูฟู่?"

ผู้อาวุโสจี้เองก็มองเข้ามา ตกตะลึงไปทันที "เจ้ามาได้อย่างไรกัน?"

ชายขาวตัวอ้วนคนนั้นเองก็หันหน้ามองมา มองเขาหมุนคอ ฟู่จาวหนิงก็รู้สึกว่าน่าจะหายใจหายคอลำบากอยู่

ชายคนนี้แค่มาหายา หรือว่าจะเคยไปหาหมอแล้ว และรู้ว่าอาการป่วยนี้ของเขารักษาอย่างไร?

นางเองก็ดูอยากรู้อยากเห็นมาก

"ข้าได้ยินว่าพวกท่านอยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงตามมาดูเสียหน่อย" ฟู่จาวหนิงเดินมาอยู่ข้างกายผู้อาวุโสจี้ "อาจารย์ซื้อวัตถุดิบยาแต่ไม่พาข้ามาด้วยหรือ?"

"นี่ ข้าไม่อยากพาเจ้ามาเสียที่ไหน? ไม่ต้องให้เจ้าวิ่งมาเลย รอซื้อได้ข้าก็จะเอาไปให้เจ้าดูเองต่างหาก" ผู้อาวุโสจี้หัวเราะขึ้นมา

พอฟู่จาวหนิงเข้ามา จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีความเชื่อมั่นขึ้นแล้ว แล้วยังเหล่ไปทางซือถูไป๋อย่างภาคภูมิใจผาดหนึ่งอีกด้วย

ซือถูไป๋ยิ้มๆ ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย

"ทำไมยังมีคนมาอีก?"

ผู้เฒ่าหวางที่นั่งยองอยู่บนพื้นก็ลุกพรวดขึ้นมา "ข้าบอกแล้วว่าจำไม่ได้ พวกเจ้าจะบีบคั้นข้าไปทำไมกัน?"