อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 388

"พระชายา ข้าน้อยมาช่วย"

ตอนที่เสียงเล็กของหงจั๋วพูดกับฟู่จาหนิง ป้าหวางเองก็ตึงเครียดหวาดกลัวจนมึนไปแล้ว ยังฟังไม่ออกถึงคำพูดของหงจั๋ว ไม่เช่นนั้นนางก็เหมือนได้ยินคำเรียกว่าพระชายา

"ได้ เจ้าประคองตัวป้าหวางไปเตรียมน้ำร้อนเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่เงยหน้าขึ้น "แล้วก็ช่วยดูให้หน่อยว่ามีสุราแรงๆ ไหม ถ้าในบ้านพวกเขาไม่มี เจ้าก็ให้เฉินซษนไปเอาที่บ้านตระกูลฟางมาไหหนึ่ง"

"เจ้าค่ะ"

หงจั๋วเห็นฟู่จาวหนิงไม่พูดอะไร จึงกำชับเรื่องที่ตนเองต้องทำ ในใจกลับยิ่งดีใจขึ้นมา

นางรีบประคองป้าหวังออกไปทำงาน

หลัจากพวกนางออกไป ฟู่จาวหนิงก็เปิดผ้าของผู้เฒ่าหวางออกเพื่อตรวจดูบาดแผลเขา นางพบว่าบาดแผลอันที่จริงไม่ลึกมาก แต่ว่าริมบาดแผลมีอาการบวมขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นยังม่วงคล้ำไปแล้วด้วย

ผู้เฒ่าหวางตอนนี้แม้จะไม่อาเจียนแล้ว แต่กำลังวังชาก็ยังไม่มี หัวมึนๆ งงๆ แรงที่จะลืมตามองนางให้ชัดก็ยังไม่มี

"ท่าน ท่านหมอ ข้าจะตายไหม?"

ผู้เฒ่าหวางเอ่ยถามฟู่จาวหนิงอย่างอ่อนแรง เมื่อครู่เขาอาเจียนจนฟ้าหมุนไปขนาดนั้น ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองนอนอยู่บนกระดานที่ลอยได้ ถูกน้ำพัดไหลหมุนไปเวียนมา ทรมานสุดๆ

เขาเองก็ไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงเป็นใคร แต่ตอนนี้นางกำลังรักษษให้เขาอยู่จะต้องเป็นหมอแน่

"ผู้เฒ่าหวาง ท่านผ่อนคลายหน่อย ข้ากำลังตรวจอาการให้ท่าน"

น้ำเสียงฟู่จาวหนิงนำพลังการปลอบประโลมเข้ามาด้วย

นิ้วของนางกดลงไปเบาๆ ที่ริมแผลของเขา

"ตอนนั้นกลิ้งตกเขา กระแทกเข้ากับหินไปทีหนึ่ง รู้สึกว่ากระแทกแรงมากไหม?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นพลางวาดภาพนั้นขึ้นในสมอง ลองนึกว่าเขากระแทกอย่างไร

"ใช่ หินก้อนนั้นใหญ่มาก ตอนนั้นข้าคิดจะหลย แต่ก็หลบไม่พ้น หัวเลยกระแทกเข้าไป"

ถ้าหากเป็นไปได้ สถานการณ์ของเขาตอนนี้ไปแสกนหัวที่แผนกสมองจะดีที่สุด แต่ที่นี่ไม่มี ฟู่จาวหนิงเองก็ตรวจสอบได้แค่จากประสบการณ์ของตนเอง

นางมีความสามารถที่คนอื่นไม่มี อาจารย์เคยบอกว่าน่าจะเป็นพรสวรรค์ที่น่าตกตะลึงของนางเอง เพราะนิ้วของนางเวลาวัดชีพจรอย่างละเอียดยังสามารถจับกระแสเลือดลมได้อย่างน่ามหัศจรรย์