อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 389

เขาไม่ค่อยถูกชะตากับสกุลซือถูเท่าไร

ถ้าไม่ใช่ว่าคนผู้นี้มาจากตระกูลซือถูก เขาอาจจะสร้างเรื่องให้เขากับเซียวหลันยวนได้มาแย่งชิงกันหน่อย เช่นนี้เซียวหลันยวนก็จะยิ่งหวงแหนฟู่จาวหนิงมากขึ้น

น่าเสียดายย เด็กคนนี้ดันเป็นคนจากตระกูลซือถู เขาเองก็มีหลักการอยู่นะ

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องยืนอยู่ข้างเซียวหลันยวน!

"ไม่ต้องรบกวนผู้อาวุโสจี้แล้ว เพื่อเถาขมเฝื่อน ข้าน้อยยังรอต่อไปได้" ซือถูไป๋หัวเราะ

เขาเองก็มองไปทางแผ่นหลังของเซียวหลันยวนด้วยย ประกายตาลึกทึมเล็กน้อย

เขามาช้าไปก้าวหนึ่งเท่านั้น

ฟู่จาวหนิงนวดมือนวดข้อมือนวดๆ นิ้ว จากนั้นก็ผ่อนคลาย แล้วจึงดึงเข็มขึ้นมา

"ทำไมเจ้าไปที่ไหนก็ต้องเจอกับคนป่วยตลอดเลย?"

เซียวหลันยวนตอนนี้จึงเพิ่งส่งเสียงขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงหันมามอง "ให้ตายเถอะ ท่านจะทำให้ข้าตกใจตายหรือไรกัน?"

"ตกใจขนาดนี้เชียว? ข้ายืนอยู่นี่ตั้งนานสองนานแล้วเจ้าไม่เห็นหรือ?"

"ใครเขาคอยแต่สนใจท่านกันล่ะ" ฟู่จาวหนิงร้องเชอะ

ตอนที่นางตรวจอาการผู้เฒ่าหวางเมื่อครู่ก็ใช้สมาธิไปมากจริงๆ

เซียวหลันยวนพบว่าหน้าของนางซีดขาวไปตอนที่หันกลับมา ยิ่งไปกว่านั้นหน้าผากยังมีเหงื่อผุดซึม

เมื่อครู่เห็นนางกดตรวจสอบศีรษะของผุ้เฒ่าอย่างละเอียด นางกระทั่งไม่ได้ออกแรงเท่าไรเลย แล้วทำไมถึงได้เหนื่อยขนาดนี้?

เซียวหลันยวนขมวดคิ้ว ยกเท้าขึ้นจะออกเดิน

กลิ่นของห้องนี้มันแยย่เอามากๆ จริงๆ เขาก่อนหน้านี้อยู่ในยอดเขาดยวชิง และเพราะสัมผัสไวต่อกลิ่น แล้วยังชอบความสงบ กลิ่นแย่ๆ บางกลิ่นจึงทำให้เขารู้สึกมวนท้องขึ้นมาได้ง่ายๆ