อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 390

ฟู่จาวหนิงรอจนป้าหวังวุ่นธุระเสร็จ จึงบอกเล่าสถานการณ์ของผู้เฒ่าหวางขึ้นมา

"กระแทกที่หัวมา ในหัวมีเลือดออกและมีลิ่มเลือดอยู่ ซ้ำยังมีอาการสมองกระทบกระเทือน ดังนั้นเขาจึงลืมเรื่องนี้ไป แล้วที่อาเจียน ก็ล้วนเกี่ยวข้องกับก้อนเลือดก้อนนั้นด้วย"

เพราะจะให้พวกเขาได้ยินแล้วเข้าใจ ดังนั้นนางจึงอธิบายให้ง่ายลงหน่อย

แต่ป้าหวางก็ยังไม่เข้าใจ

"เลือไม่ใช่ว่าไหลออกมาแล้วหรือ? จุดที่เขาโขกก็มีเลือดไหลออกมาไม่น้อยเลยนะ" ป้าหวางดูทำอะไรไม่ถูก ดูเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งด้วย

"ไม่ใช่เลือดจากบาดแผล แต่เป็นที่อยู่ในสมอง" ฟู่จาวหนิงทำเสียงให้เบาลง "ก็คือกระแทกรุนแรงเกินไป ด้านในมีเลือดออก จุดนั้นไม่มีบาดแผล เลือดจึงไหลออกมาไม่ได้ ท่านเข้าใจแบบนี้ได้ ผู้เฒ่าหวางตอนนี้มีบาดแผลสองแห่ง จุดหนึ่งคือที่เลือดไหลตรงนั้น ส่วนอีกที่คือด้านในหัว ท่านมองไม่เห็น"

นางชี้ไปในสมอง

ตอนนี้ป้าหวางก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว

แต่หลังจากเข้าใจนางก็ลนลานขึ้นมา

"เช่นนั้นทำอย่างไรดี? ตาเฒ่าของบ้านข้าจะตายไหม? แล้วบาดแผลในหัวนี่ รักษายากหรือไม่?"

อาเพียนที่อยู่ข้างๆ ก็เอ่ยขึ้นด้วยสัญชาตญาณ "อยู่ข้างในกะโหลกแบบนี้ มองไม่เห็นจับก็ไม่ได้ ใช้ยาก็ไม่ได้ แล้วจะรักษาง่ายได้อย่างไรกัน?"

ป้าหวางพอได้ยินก็ปิดปากร้องไห้ออกมา

"อาเพียน!"

ซือถูไป๋ตะคอกเสียงต่อใส่อาเพียน

ครั้งนี้ที่พาเขาออกมา พบว่านิสัยของอาเพียนเริ่มเบี่ยงเบนเสียแล้ว หลังจากนี้จะไม่พาเขาออกไปข้างนอกอีก

"ข้าพูดโกหกไม่ได้ ดังนั้นก็ขอพูดตามตรงว่า รักษายากมาก"

ฟู่จาวหนิงมองป้าหวาง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น "แต่ว่ารักษาได้"

"หา?

เสียงสะอื้นของป้าหวางหยุดลงทันที