อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 391

หลังจากฟู่จาวหนิงเขียนรายการยา นางก็คิดออกถึงปัญหาที่ร้ายแรงข้อหนึ่ง

"แต่ แต่ค่าตรวจอาการของเจ้าต้องแพงมากใช่ไหม? บ้าข้าไม่มีเงินเลย" ป้าหวางตบขาร้องไห้ออกมา "ไม่มีเงินเลยจริงๆ ไม่ใช่นั้นผู้เฒ่าบ้านข้าคงไม่รีบร้อนขายวัตถุดิบยาเช่นนี้"

ฟู่จาวหนิงพิจารณาในบ้านพวกเขา

แล้วบ้านหลังนี้ก็มีกำแพงสี่ด้านจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นโต๊ะเก้าอี้ก็ทำขึ้นด้วยตัวเองอีกต่างหาก เรียบง่ายมาก บางชิ้นก็ประกอบส่งเดชเข้ามาด้วยซ้ำ

เมื่อครู่ห้องนั้นของผู้เฒ่าหวาง ผ้าห่มเองก็มีรอยเย็บ

บ้านหลังนี้จนมาก ยากจนอย่างข้นแค้น

และยาที่นางต้องใช้ เข็มที่นางต้องมี ราคาก็แพงมากจริงๆ

ผู้เฒ่าจี้มองฟู่จาวหนิง จากนั้นจึงเหลือบมองรายการยาในมือนางผาดหนึ่ง ถอนหายใจ "เอาอย่างนี้ ศิษย์เอ๋ย วัตถุดิบยาของเจ้านี้ ส่วนใหญ่ในพันธมิตรโอสถของเรามีอยู่ หลังข้ากลับไปค่อยให้พวกเขาคิดราคายาต่ำสุดให้กับพวกเขา

เขาจะให้พันธมิตรมอบให้เปล่าๆ ไม่ได้ พันธมิตรโอสถใต้หล้าไม่ใช่ของเขาคนเดียว ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องเช่นนี้ในช่วงหลายปีนี้ก็มีอยู่นับครั้งไม่ถ้วนเลย

ใต้หล้าคนจนตั้งมากมายขนาดนั้น ช่วยหมดไม่ไหว ถ้าหาทุกคนล้วนจะเอาแต่ยาโดยไม่ต้องจ่ายเงิน เช่นนั้นพันธมิตรโอสถใต้หล้าของพวกเขาอยู่ได้ไม่ถึงเดือนก็ล้มละลายแล้ว

ทำได้เพียงคิดราคาต่ำให้

ซือถูไป๋ยังไม่เห็นรายการยา แต่หลังจากได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสจี้ เขาก็เอ่ยกับฟู่จาวหนิงทันที "ขาดวัตถุดิบยาอะไร โรงยาของพวกเราจะมอบให้"

"ขอบคุณคุณชายซือถูมาก" ฟู่จาวหนิงตกตะลึงเล็กน้อย พยักหน้าให้กับเขา

อาเพียนที่อยู่ข้างๆ ก็ทำหน้าบูด

เรื่องอะไรกัน คุณชายเหมือนพอเจอกับคุณหนูฟู่แล้วดูแปลกไปมากเลยทีเดียว! ก่อนหน้านี้คุณชายไม่ใช่คนใจดีขนาดนี้นี่ แล้วรายการยาน่ะจะไม่ดูเสียหน่อยหรือ?

ถ้าเผื่อในรายการยาของฟู่จาวหนิงมีวัตถุดิบยาล้ำค่าล่ะ พวกเขาจะให้หรือ?

ถึงตอนนั้นคุณชายคงอธิบายกับนายท่านลำบากแน่!

ป้าหวางร้องไห้คุกเข่าขอบคุณพวกเขา ฟู่จาวหนิงรีบไปประคองตัวนาง