อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 392

"ท่านพ่อ ท่านบอกว่าถ้าผ่าได้มรกตแล้วจะทำกำไลให้ข้ากับจาวหนิงคนละชิ้นนะ อย่าบิดพริ้วล่ะ" ฟางซือฉิงเองก็กำลังโหวกเหวกกับผู้เฒ่าฟาง

"แน่นอน พ่อของเจ้าเป็นพวกไม่รักษาคำพูดเมื่อไรกัน? เคยหลอกเจ้าตอนไหน? มรกตชิ้นใหญ่ขนาดนี้ ขนาดผู้เฒ่ากู้ยังพูดเลย ว่ามรกตชิ้นนี้ทำกำไลออกมาได้ถึงสี่ชิ้น แล้วตรงกลางของกำไลยังเอามาทำจี้ห้อยได้อีกสี่ชิ้นด้วย หรือจะทำแหวนวงเล็กก็ได้ ข้าตกลงไว้แล้ว ถึงตอนนั้นเจ้ากับจาวหนิงก็ได้กำไลคนละหนึ่งชิ้น ส่วนแม้เจ้าได้สองชิ้น"

"ขอบคุณท่านพ่อ"

"ข้าว่าให้จาวหนิงคู่หนึ่งดีกว่า ข้ากับซือฉิงคนละชิ้นก็พอแล้ว หลังจากจาวหนิงแต่งงานไปพวกเราก็ยังไม่ได้ให้ของขวัญดีดีเลย กำไลชิ้นเดียวเองก็ไม่พอ ถึงตอนนั้นข้าค่อยหาเครื่องประดับศีรษะแดงทองให้อีกชุด"

ฮูหยินฟางตอนนี้ชอบฟู่จาวหนิงมากแล้วจริงๆ

นางรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงไม่มีพ่อแม่ ต้องคอยดูแลท่านปู่ที่ป่วยอ่อนแอมาตั้งแต่เล็ก นี่ก็ไม่ง่ายเลย ทำให้นางพอคิดขึ้นมาแล้วรู้สึกปวดใจหดหู่

ยิ่งไปกว่านั้นเด็กที่เติบโตมาในสิ่งแวดล้อมแบบนี้ ก็ยังยอดเยี่ยมเสียขนาดนี้ ยิ่งทำให้รู้สึกคนปวดใจเหลือเกิน

เซียวหลันยวนได้ยินบทสนทนาบางส่วนของครองครัวคระกูลฟางที่ด้านนอก

เขาเอียงหน้ามองฟู่จาวหนิง

"ตระกูลฟางดูดีกับเจ้ามากเลย"

ฟู่จาวหนิงเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน

ไม่ว่าจะชาติที่แล้วหรือชาตินี้ที่ข้ามมา นางล้วนไม่มีทั้งพ่อและแม่ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ถูกพ่อแม่รักเป็นอย่างไร แต่ว่าเมื่อครู่ที่ผู้เฒ่าฟางกับฮูหยินฟางพูดทำให้นางรู้สึกอบอุ่น

นางสูดๆ จมูกกลบเกลื่อนอาการสะอื้นในดวงตาของตนเอง พูดกับเขาอย่างหยิ่งทะนง "แน่นอนสิ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นคนที่ใครๆ ก็รัก"

"พรวด"

เซียวหลันยวนอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

"จาวหนิงกลับมาแล้วหรือ?"

ฟางซือฉิงได้ยินเสียงของนาง จึงรีบวิ่งออกมา และก็เห็นเซียวหลันยวนด้วย

"อ๋อง อ๋องเจวี้ยน!" ฟางซือฉิงสะดุ้งโหยง รีบร้อนชะงักเท้า และคารวะทักทายออกมาอย่างเร่งรีบ

อะไรนะ? อ๋องเจวี้ยนมาหรือ?

เศรษฐีฟางกับฮูหยินในโถงพอได้ยินคำพูดนี้ก็รีบกระโจนตัวขึ้น คนหนึ่งจับๆ ปิ่นปักผม อีกคนหนึ่งตบๆ ชายเสื้อ รีบร้อนเดินออกมาต้อนรับ