อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 392

"ท่านพ่อ ท่านบอกว่าถ้าผ่าได้มรกตแล้วจะทำกำไลให้ข้ากับจาวหนิงคนละชิ้นนะ อย่าบิดพริ้วล่ะ" ฟางซือฉิงเองก็กำลังโหวกเหวกกับผู้เฒ่าฟาง

"แน่นอน พ่อของเจ้าเป็นพวกไม่รักษาคำพูดเมื่อไรกัน? เคยหลอกเจ้าตอนไหน? มรกตชิ้นใหญ่ขนาดนี้ ขนาดผู้เฒ่ากู้ยังพูดเลย ว่ามรกตชิ้นนี้ทำกำไลออกมาได้ถึงสี่ชิ้น แล้วตรงกลางของกำไลยังเอามาทำจี้ห้อยได้อีกสี่ชิ้นด้วย หรือจะทำแหวนวงเล็กก็ได้ ข้าตกลงไว้แล้ว ถึงตอนนั้นเจ้ากับจาวหนิงก็ได้กำไลคนละหนึ่งชิ้น ส่วนแม้เจ้าได้สองชิ้น"

"ขอบคุณท่านพ่อ"

"ข้าว่าให้จาวหนิงคู่หนึ่งดีกว่า ข้ากับซือฉิงคนละชิ้นก็พอแล้ว หลังจากจาวหนิงแต่งงานไปพวกเราก็ยังไม่ได้ให้ของขวัญดีดีเลย กำไลชิ้นเดียวเองก็ไม่พอ ถึงตอนนั้นข้าค่อยหาเครื่องประดับศีรษะแดงทองให้อีกชุด"

ฮูหยินฟางตอนนี้ชอบฟู่จาวหนิงมากแล้วจริงๆ

นางรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงไม่มีพ่อแม่ ต้องคอยดูแลท่านปู่ที่ป่วยอ่อนแอมาตั้งแต่เล็ก นี่ก็ไม่ง่ายเลย ทำให้นางพอคิดขึ้นมาแล้วรู้สึกปวดใจหดหู่

ยิ่งไปกว่านั้นเด็กที่เติบโตมาในสิ่งแวดล้อมแบบนี้ ก็ยังยอดเยี่ยมเสียขนาดนี้ ยิ่งทำให้รู้สึกคนปวดใจเหลือเกิน

เซียวหลันยวนได้ยินบทสนทนาบางส่วนของครองครัวคระกูลฟางที่ด้านนอก

เขาเอียงหน้ามองฟู่จาวหนิง

"ตระกูลฟางดูดีกับเจ้ามากเลย"

ฟู่จาวหนิงเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน

ไม่ว่าจะชาติที่แล้วหรือชาตินี้ที่ข้ามมา นางล้วนไม่มีทั้งพ่อและแม่ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ถูกพ่อแม่รักเป็นอย่างไร แต่ว่าเมื่อครู่ที่ผู้เฒ่าฟางกับฮูหยินฟางพูดทำให้นางรู้สึกอบอุ่น

นางสูดๆ จมูกกลบเกลื่อนอาการสะอื้นในดวงตาของตนเอง พูดกับเขาอย่างหยิ่งทะนง "แน่นอนสิ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นคนที่ใครๆ ก็รัก"

"พรวด"

เซียวหลันยวนอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

"จาวหนิงกลับมาแล้วหรือ?"

ฟางซือฉิงได้ยินเสียงของนาง จึงรีบวิ่งออกมา และก็เห็นเซียวหลันยวนด้วย

"อ๋อง อ๋องเจวี้ยน!" ฟางซือฉิงสะดุ้งโหยง รีบร้อนชะงักเท้า และคารวะทักทายออกมาอย่างเร่งรีบ

อะไรนะ? อ๋องเจวี้ยนมาหรือ?

เศรษฐีฟางกับฮูหยินในโถงพอได้ยินคำพูดนี้ก็รีบกระโจนตัวขึ้น คนหนึ่งจับๆ ปิ่นปักผม อีกคนหนึ่งตบๆ ชายเสื้อ รีบร้อนเดินออกมาต้อนรับ

ฟู่จาวหนิงดึงตัวนางไว้ หันกลับมามองเซียวหลันยวน "ใช่ไหมท่านอ๋อง?"

เซียวหลันยวนอืมกลับมาเสียงหนึ่ง

"ดูเถิด ลุงฟางป้าฟาง วันนี้เขาจะมาขอพักในบ้านนี้น่ะ"

ดังนั้นต้องเป็นเซียวหลันยวนที่ต้องเกรงใจถึงจะถูก

"ขอ ขอพัก?" เสียงของเศรษฐีฟางสั่นเครือ นี่เหล่าบรรพบุรุษมาให้โชคกับบ้านของพวกเขาหรือ? "นั่นเป็นเกียรติกับพวกเราอย่างมาก! ฮูหยิน เร็ว เจ้ารีบนำคนไปเก็บกวาด!"

"ใช่ใช่ใช่ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"

"ป้าฟาง"

ฟู่จาวหนิงคิดจะให้พวกเขาไม่ต้องยุ่งยากนัก แค่ยืมพักห้องหนึ่งเท่านัน้ พรุ่งนี้เช้าก็จะออกเดินทางแล้ว ไม่ต้องให้วุ่นวายมาก

แต่ฮูหยินฟางก็วิ่งออกไปแล้ว เริ่มร้องเรียกคนใช้ บ้านทั้งบ้านวุ่นวายันขึ้นมา