อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 393

ดูท่าตอนนี้นางพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์แล้ว

"ท่านดูสิ ท่านมายืมพักบ้านคนอื่นแบบนี้รบกวนคนอื่นแค่ไหน" ฟู่จาวหนิงถอยมาอยู่ข้างๆ เซียวหลันยวน กดเสียงต่ำพูดเกี่ยงงอนกับเขาขึ้นมาคำหนึ่ง

เซียวหลันยวนตอบ "ถ้าข้าไม่มาเจ้าก็ไม่ได้มารบกวนพวกเขาหรือ?"

"นั่นข้ากับท่านมันไม่เหมือนกัน ฐานะข้าก็ไม่ได้สูงส่งขนาดนี้นี่"

"เจ้าเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนนะ"

พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน ฟู่จาวหนิงก็ตกตะลึงไป

ทำไม เขาถึงโพล่งตัวตนฐานะนี้ออกมากัน?

"แล้วมันทำไมล่ะ? ข้ากับพวกเขามีความสัมพันธ์ดีต่อกัน เป็นเหมือนคนบ้านเดียวกัน"

เซียวหลันยวนต่อประโยคมาแบบไม่ต้องคิด "เช่นนั้นรอพวกกเขาคุ้นเคยกับข้าแล้ว ก็เป็นคนบ้านเดียวกันเหมือนกัน มันต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้น"

พูดจบเขาก็เดินไปยังห้องโถงใหญ่เพื่อดื่มชาตามการเชิญของเศรษฐีฟาง

ฟู่จาวหนิงมองแผ่นหลังเขาอย่างรู้สึกตั้งตัวไม่ทันเล็กๆ

ฟางซือฉิงตอนนี้เพิ่งจะประชิดมาข้างตัวนาง กระตุกชายเสื้อนาง

"จางหนิง คำพูดของอ๋องเจวี้ยนนั่นหมายถึงอะไรหรือ?" ฟางซือฉิงตาเป็นประกาย ฝืนยิ้มออกมา "เขาบอกว่าหลังจากนี้ถ้าคุ้นเคยกับพวกเราก็จะเป็นคนบ้านเดียวกันกับเรา? ทำไมข้าฟังแล้วมันเหมือนกับว่าแต่งกับไก่ก็ตามไก่ แต่งกับสุนัขก็ตามสุนัขอย่างนั้นล่ะ? เจ้าสนิทกับพวกเรา เขาที่เป็นสามีเจ้าก็เลยต้องทำตามเจ้าสินะ"

"คิดอะไรกันเล่า เขาก็แค่พูดแบบไม่ยอมแพ้นั่นล่ะ" ฟู่จาวหนิงจุ๊ขึ้นเสียงหนึ่ง

อาหารเย็นของตระกูลฟางวันนี้หรูหราอลังการมาก มีอาหารเรียงรายถึงสิบแปดอย่าง

เศรษฐีฟางถึงกับเอาสุราหนวี่เอ๋อร์หงในเรือนตนเองออกมาเลย

ผลลัพธ์คือพอฟู่จาวหนิงเห็นเซียวหลันยวนยกแก้วขึ้นก็พูดมาคำหนึ่ง "ท่านห้ามดื่มสุรา"

มือที่ถือแก้วของเซียวหลันยวนชะงักนิ่ง

"อา เป็นข้าที่คิดไม่รอบคอบ เช่นนั้นอ๋องเจวี้ยนไม่ดื่ม ข้าดื่มเอง ข้าดื่มเอง" เศรษฐีฟางรีบร้อนเทให้ตนเองแก้วใหญ่

ฮูหยินฟางเองก็แอบเตะขาเขาใต้โต๊ะเบาๆ