อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 394

เซียวหลันยวนถอนเสื้อคลุมนอกออก

"ข้าไม่นอนเตียงแล้วต้องนอนที่ไหน?" เขาย้อนถามนางมาคำหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงถูกเขาถามจนนิ่งไป

นางมองมอง ข้างหน้าต่างมีแคร่นิ่มอยู่ตัวหนึ่ง "ที่นั่น!"

เซียววหลันยวนมองตามนิ้วนางไป ปลดหน้ากากลงมา "เจ้าจะให้ผู้ชายตัวโตอย่างข้าไปนอนที่แคร่สั้นๆ ตัวนั้นหรือ?"

ฟู่จาวหนิงพิจารณาตัวเขาขึ้นมา จากนั้นก็มองไปทางแคร่นิ่มตัวนั้น

ถ้าเขานอนลงไป สองขาน่าจะไม่มีที่วางแน่ๆ

"ไม่งั้นเจ้าก็นอนไปสิ?" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้นมา "ข้าเองก็ไม่ได้เตี้ยเสียหน่อย"

นางทำไมถึงรู้สึกอดสูตนเองขนาดนี้? ที่สำคัญคือหมู่บ้านนี้อยู่ใกล้ภูเขาด้วย ที่ตีนเขาพอตกกลางคืนลมจะแรงมาก อุณหภูมิเองก็ต่ำกว่าในเมืองหลวงเสียอีก

ถ้าคืนนี้นางนอนบนแคร่นั่น ผ้าคมคงได้กองเรี่ยพื้น พรุ่งนี้นางต้องขึ้นเขาหาเถาข่มเฝื่อนแต่เช้าด้วย ไม่อยากให้ตัวเองต้องมาป่วยหรอกนะ

"เช่นนั้นก็นอนเตียงด้วยกัน"

เซ๊ยวหลันยวนถอดเสื้อบนทั้งหมดออกแล้ว

เขาค่อยๆ เอนตัวลงนอนที่ด้านนอกของเตียง หลับตาลง

"จะนอนหรือไม่นอนเจ้าก็ดูเองแล้วกัน"

เซียวหลันยวนวันนี้ก็ประหลาดหน่อยๆ

ฟู่จาวหนิงมองไฟเทียนที่แกว่งไกว สับสนอยู่ครู่หนึ่งจึงร้องเชอะขึ้น "ท่านคิดว่าข้าไม่กล้าหรือ?"

นางเองก็ถอดเสื้อนอกออก ปลดปิ่นผมลงมา เดินไปที่ข้างเตียง

เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นทั้งที่หลับตา "ดับเทียนเสีย ข้าไม่ใช่ให้ตอนนอนในห้องสว่างเกิน"

"เรื่องมากเสียจริง"

ฟู่จาวหนิงบ่นอุบอิบ จากนั้นก็ดับเทียนลง

นางคลำๆ ทางเดินมาข้างเตียง พอยื่นมือก็คลำเข้ากับแขนของเขา จากนั้นก็ดันเขาทันที "เขยิบเข้าไป!"