อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 395

แต่มุมเช่นนี้ก็ทำให้ริมฝีปากเขาประกบเข้ามาข้างหูนาง

"ซือถูไป๋หลายปีนี้ตกดวงใจหญิงสาวไปแล้วไม่รู้ตั้งเท่าไร" ในหัวสมองเซียวหลันยวนมีภาพที่ซือถูไป๋ประคองตัวฟู่จาวหนิงฉากนั้นลอยขึ้นมา แล้วรู้สึกว่าหัวใจไม่ค่อยสบายนัก "ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเองก็ไม่อยากถูกคนอื่นมาหัวเราะเย้ยหยันว่าพระชายาแอบปีนข้ามกำแพงไปด้วย ต่อให้ใจเจ้าจะคันยุบยิบ แต่ก็ต้องรักษาประเพณีเอาไว้"

เขาเอ่ยขึ้นเสียงต่ำเช่นนี้ ลมหายใจเองก็รดอยู่ข้างหูนาง

ฟู่จาวหนิงชาดิกไปทั้งตัว

หูของนางเดิมทีก็รับเรื่องแบบนี้ไม่ไหว มันทำให้สะท้านไปทั้งตัว

เซียวหลันยวนเองก็เอาแต่พูดว่านางกับซือถูไป๋ยั่วยวนนั่นโน่นนี่ อารมณ์นางหลังดื่มสุราเองก็ทะลักขึ้นมาแล้ว

"ข้าทำไมต้องรักษาขนบประเพณีให้ท่านัน? หลังจากนี้ถึงอย่างไรพวกเราก็ต้องหย่าอยู่แล้วนี่"

"เจ้าเลิกคิดได้เลย รอให้ฟู่หลินซื่อกลับมาเสียก่อน"

"เซียวหลันยวน เคยมีคนบอกไหมว่าท่านมันน่ารังเกียจ?" ฟู่จาวหนิงตัดบทคำพูดเขา

"ไม่เลย"

"เช่นนั้นตอนนี้ข้าจะบอกให้ท่านได้ยิน ท่าน มันน่ารังเกียจเหลือเกิน"

"ขอบคุณ ต่อให้จะรังเกียจแค่ไหน แต่เจ้า็ต้องจดจำตัวตนฐานะของเจ้าด้วย พระชายาอ๋องเจวี้ยน" เซียวหลันยวนตอบกลับมา

ฟู่จาวหนิงเริ่มง่วงขึ้นมาแล้ว นางวันนี้เหนื่อยมากจริงๆ เพราะช่วยเหลือผู้เฒ่าหวางตรวจอาการใช้สมาธิไปมาก และเพราะใช้สมาธิกำลังวังชามากเกินไป สุราไม่กี่แก้วของเศรษฐีฟางจึงทำให้นางรู้สึกเมามาย

ตอนนี้นางทั้งง่วงทั้งเมา เมื่อครู่ยังกระแทกหัวลงไปทีหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นเซียวหลันยวนก็เอาแต่พูดเสียงต่ำอยู่ข้างหูนาง ทำเอานางชาไปทั้งตัว มึนๆ ง่วงๆ

"ในเมื่อข้าเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน แล้วยังต้องคอยรักษาขนบประเพณีให้ท่านอีก แต่ถ้าหลังจากนี้ยังอาจจะถูกท่านหย่าร้าง เช่นนั้นข้าก็ต้องเอาเปรียบไว้เสียหน่อย ไม่เช่นนั้นข้าก็ขาดทุนแย่สิ"

เซียวหลันยวนกำลังจะถามว่าเอาเปรียบอะไร ริมฝีปากของนางก็ประกบลงบนปากเขาแล้ว

เซียวหลันยวนสั่นไปทั้งตัว แข็งทื่อไปทั้งร่าง

แต่ฟู่จาวหนิงกลับคราง "อืม" ออกมา เขาเองก็ทนไม่ไหว โอบตัวนางแล้วพลิกตัว สลับตำแหน่งเป็นบนล่าง คว้าเอาอำนาจฝ่ายรุกมา

"จะปล่อยให้นางเอาเปรียบอย่างเดียวได้อย่างไร?"

พวกเขาต้องเอาเปรียบกันและกันสิถึงจะยุติธรรม

ด้านนอกมีลมหวีดหวิว แต่กลับไม่ทำให้คนทั้งคู่ในห้องตื่นเลย