อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 395

แต่มุมเช่นนี้ก็ทำให้ริมฝีปากเขาประกบเข้ามาข้างหูนาง

"ซือถูไป๋หลายปีนี้ตกดวงใจหญิงสาวไปแล้วไม่รู้ตั้งเท่าไร" ในหัวสมองเซียวหลันยวนมีภาพที่ซือถูไป๋ประคองตัวฟู่จาวหนิงฉากนั้นลอยขึ้นมา แล้วรู้สึกว่าหัวใจไม่ค่อยสบายนัก "ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเองก็ไม่อยากถูกคนอื่นมาหัวเราะเย้ยหยันว่าพระชายาแอบปีนข้ามกำแพงไปด้วย ต่อให้ใจเจ้าจะคันยุบยิบ แต่ก็ต้องรักษาประเพณีเอาไว้"

เขาเอ่ยขึ้นเสียงต่ำเช่นนี้ ลมหายใจเองก็รดอยู่ข้างหูนาง

ฟู่จาวหนิงชาดิกไปทั้งตัว

หูของนางเดิมทีก็รับเรื่องแบบนี้ไม่ไหว มันทำให้สะท้านไปทั้งตัว

เซียวหลันยวนเองก็เอาแต่พูดว่านางกับซือถูไป๋ยั่วยวนนั่นโน่นนี่ อารมณ์นางหลังดื่มสุราเองก็ทะลักขึ้นมาแล้ว

"ข้าทำไมต้องรักษาขนบประเพณีให้ท่านัน? หลังจากนี้ถึงอย่างไรพวกเราก็ต้องหย่าอยู่แล้วนี่"

"เจ้าเลิกคิดได้เลย รอให้ฟู่หลินซื่อกลับมาเสียก่อน"

"เซียวหลันยวน เคยมีคนบอกไหมว่าท่านมันน่ารังเกียจ?" ฟู่จาวหนิงตัดบทคำพูดเขา

"ไม่เลย"

"เช่นนั้นตอนนี้ข้าจะบอกให้ท่านได้ยิน ท่าน มันน่ารังเกียจเหลือเกิน"

"ขอบคุณ ต่อให้จะรังเกียจแค่ไหน แต่เจ้า็ต้องจดจำตัวตนฐานะของเจ้าด้วย พระชายาอ๋องเจวี้ยน" เซียวหลันยวนตอบกลับมา

ฟู่จาวหนิงเริ่มง่วงขึ้นมาแล้ว นางวันนี้เหนื่อยมากจริงๆ เพราะช่วยเหลือผู้เฒ่าหวางตรวจอาการใช้สมาธิไปมาก และเพราะใช้สมาธิกำลังวังชามากเกินไป สุราไม่กี่แก้วของเศรษฐีฟางจึงทำให้นางรู้สึกเมามาย

ตอนนี้นางทั้งง่วงทั้งเมา เมื่อครู่ยังกระแทกหัวลงไปทีหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นเซียวหลันยวนก็เอาแต่พูดเสียงต่ำอยู่ข้างหูนาง ทำเอานางชาไปทั้งตัว มึนๆ ง่วงๆ

"ในเมื่อข้าเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน แล้วยังต้องคอยรักษาขนบประเพณีให้ท่านอีก แต่ถ้าหลังจากนี้ยังอาจจะถูกท่านหย่าร้าง เช่นนั้นข้าก็ต้องเอาเปรียบไว้เสียหน่อย ไม่เช่นนั้นข้าก็ขาดทุนแย่สิ"

เซียวหลันยวนกำลังจะถามว่าเอาเปรียบอะไร ริมฝีปากของนางก็ประกบลงบนปากเขาแล้ว

เซียวหลันยวนสั่นไปทั้งตัว แข็งทื่อไปทั้งร่าง

แต่ฟู่จาวหนิงกลับคราง "อืม" ออกมา เขาเองก็ทนไม่ไหว โอบตัวนางแล้วพลิกตัว สลับตำแหน่งเป็นบนล่าง คว้าเอาอำนาจฝ่ายรุกมา

"จะปล่อยให้นางเอาเปรียบอย่างเดียวได้อย่างไร?"

พวกเขาต้องเอาเปรียบกันและกันสิถึงจะยุติธรรม

ด้านนอกมีลมหวีดหวิว แต่กลับไม่ทำให้คนทั้งคู่ในห้องตื่นเลย

เคยเร่งเดินทางขนาดนี้เสียที่ไหน?

ฟู่จาวหนิงหยิบถุงน้ำยื่นส่งออกไป "อาจารย์ดื่มน้ำหน่อย"

"เฮ้อ"

ผู้อาวุโสจี้รับถุงน้ำ เหลือบมองนาง

"วันนี้เจ้าห่อหน้าตัวเองเอาไว้เสียมิดเชียว ทำไมหรือ ให้คนเห็นไม่ได้หรือไร?"

ฟู่จาวหนิงหันกลับไป ดึงผ้าพันคอลงแล้วถอนใจ

"ไม่เป็นไร ก็แค่กันหนาว ไม่อยากจะเจอลมมากนัก"

พอนางคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ก็อยากจะโขกหัวตัวเองสักหลายที

ทั้งอยู่มาสองโลกไม่เคยทำเรื่องโง่เง่าขนาดนี้มาก่อนเลย! ทำไมถึงทำไปเรื่องโง่ๆบนตัวเซียวหลันยวนกัน? นี่นางจูบเขาก่อนด้วย! ยิ่งไปกว่านั้น ต่อมายังจูบอย่างร้อนแรงอีก!

วันนี้ตื่นเช้ามา นางยังกกตัวอยู่ในอ้อมกอดเซียวหลันยวนอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังเห็นว่าริมฝีปากเขามีรอยแตกนิดหน่อยด้วย