อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 396

ก่อนหน้าที่เซียวหลันยวนจะตื่น ฟู่จาวหนิงก็ทำเรื่องที่ตนเองรู้สึกโง่มากๆ นางหนีออกมาก่อนแล้ว!

สมัยก่อนนางไม่เคยคิดเลยว่าตนเองตต้องทำเรื่องโง่เช่นนี้

แต่ว่าพูดแล้วใครจะเชื่อกัน?

ฟู่จาวหนิงแพทย์สาวสุดสวยที่เลื่องชื่อกระฉ่อนโลกที่อายุน้อยที่สุดตอนนั้น เป็นผู้อยู่โดดเดี่ยวมาตั้งแต่ในท้องแม่ แม้แต่จูบแรกก็ยังไม่เคยเสียให้ใคร

เหล่ารุ่นพี่รุ่นน้องของนางล้วนพูดกันว่า คนนี้น่ะนะ เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะโดดเด่นยอดเยี่ยมไปเสียทุกด้าน เวลาเองก็น้อยแค่นี้ เวลาทั้งหมดของนางล้วนอยู่ที่เรื่องวิชาแพทย์ การรักษา ค้นคว้าศาสตร์ยา จะเอาเวลาที่ไหนไปมีความรัก?

ยิ่งไปกว่านั้น นางเองก็ไม่มีเวลาไปฟังพวกผู้ชายที่อยากจะจีบนางโปรยคำหวานอะไรนั่นด้วย

ไอ้การจะเสียเวลาแต่งหน้าแต่งตัวออกไปกินข้าวดูหนังนี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย

ตอนที่ฟู่จาวหนิงคิดว่าตนเองใกล้จะผ่อนฝีเท้าลงจะมีความรักบ้าง นางก็ข้ามเวลามาแล้ว พอข้ามมาถึงก็แต่งงานเลย

ผลคือนางยังมาทำเรื่องที่โง่เง่าเช่นนี้อีก!

วันนี้ตอนเช้าหลังจากหนีออกมานางก็รีบไปหาผู้อาวุโสจี้เพื่อขึ้นเขาแล้ว

ระหว่างทางเจอเข้ากับซือถูไป๋ และยังพบกับป้าคนนั้นกับผู้ดูแลเติ้งอีก ด้านหลังเหมือนยังได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามา นางก็ไม่กล้าหันกลับ ดึงตัวอาจารย์เร่งเดินหน้าต่อ

"จาวหนิงเอ้ย เจ้าไม่ต้องรีบขนาดนั้น ระหว่างทางนี้ข้าเห็นสมุนไพรตั้งหลายชนิด ยังอยากจะลองถามดูว่าเจ้ารู้จักไหม เจ้าไม่รอให้ข้าได้ทันถามก็งุดๆ จะเดินท่าเดียว นี่เจ้ายังจะได้เรียนรู้ไหมเนี่ย?"

เจ้าศิษย์คนนี้ หวงแหนโอกาสที่เขาได้สอนนางเสียหน่อยสิ

ไม่เช่นนั้นอาจารย์อย่างเขาก็รู้สึกผิดแย่สิ เมื่อวานพอเห็นฟู่จาวหนิงช่วยผู้เฒ่าหวางไว้ ผู้อาวุโสจี้ถึงได้ยิ่งรู้ว่าวิชาแพทย์ของนางยอดเยี่ยมขนาดไหน