อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 397

"เจ้าคงไม่รู้ บันทึกแพทย์สกุลกู่เล่มนี้เป็นสิ่งที่เหล่าหมอแพทย์กับหมอยาทั่วทั้งใต้หล้าใฝ่ฝันอยากจะได้มาเลยนะ!"

ผู้อาวุโสจี้เอ่ยกับนางอย่างภาคภูมิใจ "เดิมทีข้าก็ไม่อยากจะบอกเจ้าเร็วขนาดนี้ เพราะข้าเดิมทีคิดจะต่อให้เจ้าเป็นวิชาแพทย์ แต่ชื่อเสียงก็ไม่น่าจะแพร่กระจายได้รวดเร็วนัก แต่ตอนนี้ดูท่า อาจารย์ประเมินเจ้าต่ำเกินไป"

เขาเองก็ภาคภูมิใจมาก แต่ก็ยังกังวลอยู่หน่อยๆ เกี่ยวกับตัวฟู่จาวหนิง

"ข้าคิดไม่ถึงว่าวิชาแพทย์เจ้าจะดีขนาดนี้ ดูท่าการที่เจ้าจะชื่อเสียงเลื่องลือทั้งฟ้าดินคงจะเป็นเรื่องที่เร็วมากแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้พกวเราต้องเคาะกำหนดไว้ก่อน บันทึกแพทย์สกุลกู่ ว่ากันว่าสมัยก่อนตอนที่แย่งชิงกันก็ถูกคนฉีกออกเป็นฉลับไม่สมบูรณ์หลายฉบับ กระจัดกระจายออกไปสู่ภายนอก"

"ไม่สิ ท่านอาจารย์ เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องจริงหรือ? หรือว่าแค่เล่าลือกัน?"

"เรื่องจริงสิ!" ผู้อาวุโสจี้ถลึงตาโต หลังจากนั้นก็ชี้ไปที่ตนเอง "เจ้ารู้ไหมว่าทำไมอาจารย์ถึงได้รู้จักวัตถุดิบยาตั้งมากมาย?"

"อาจารย์ของอาจารย์สอนมาน่ะสิ"

"อาจารย์ของอาจารย์สอนมาก็ถูกต้อง แต่ว่าอาจารย์ปู่ของเจ้าน่ะส่งฉบับไม่สมบูรณ์ของบันทึกแพทย์สกุลกู่ส่วนหนึ่งมาให้ เป็นส่วนของหนึ่งของบทล่างคัมภีร์ยา และเพราะส่วนนั้น ข้าจึงรู้จักวัตถุดิบยามามากกว่าคนอื่นพอสมควร"

ฟู่จาวหนิงตกตะลึง

มีบันทึกแพทย์สกุลกู่อยู่จริงหรือ?

"ส่วนไม่สมบูรณ์นั่นตอนนี้ถ้าหยิบออกมาก็มีมูลค่ามหาศาลเลยทีเดียว" ผู้อาวุโสจี้ถอนหายใจ "ดังนั้นเจ้าลองคิดดูว่าบันทึกแพทย์สกุลกู่ฉบับสมบูรณ์จะน่าตกตะลึงขนาดไหน? ส่วนเรื่องที่เจ้าไปเรียนวิชาแพทย์มาจากไหน ถึงตอนนั้นเจ้าก็บอกออกไปว่า คนที่สอนวิชาแพทย์ให้เจ้าคนนั้น บนตัวมีบันทึกแพทย์สกุลกู่บทบนส่วนคัมภีร์แพทย์ที่ไม่สมบูรณ์อยู่ก็พอ"

วิชาแพทย์ของฟู่จาวหนิง ยังยอดเยี่ยมยิ่งกว่าหมอที่เขาไปเจอมาเสียอีก ดังนั้นถ้าจะฝืนหาหมอคนที่มีชื่อเสียงเลื่องลือใต้หล้าคนหนึ่งมาเป็นอาจารย์นาง เป็นเรื่องที่ยากมาก และจะมีพิรุธได้ง่าย

สู้บอกว่าเรียนมาจากส่วนหนึ่งของบันทึกแพทย์สกุลกู่ไปเลยดีกว่า

"ยิ่งไปกว่านั้นเหล่าคนเป็นแพทย์ ส่วนใหญ่ก็ล้วนมีจิตใจที่ศรัทธาต่อบันทึกแพทย์สกุลกู่ทั้งสิ้น เจ้าบอกแบบนั้นไป ก็คงไม่มีใครกล้ามาท้าทายเจ้าแล้ว"