อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 398

ตำแหน่งที่ฟู่จาวหนิงอนุมานไว้ อยู่ห่างจากหมู่บ้านที่เชิงเขาไกลพอสมควร

ป้าหวางบอกว่าผู้เฒ่าหวางทำเกษตรมาทั้งชีวิต มือเท้าแคล่วคล่อง เขาเข้าภูเขาอยู่บ่อยครั้ง คุ้นเคยกับภูเขาเป็นอย่างดี เดินในภูเขาก็ล้วนรวดเร็วกว่าผู้อื่น

และตอนที่นางไปถึงใกล้ๆ ตำแหน่งที่นางอนุมานไว้ ก็เห็นเข้ากับผืนป่าผืนหนึ่ง

"ต้นไม้เหล่านี้โตกันหนาแน่นจริงๆ" ฟู่จาวหนิงตกตะลึงขึ้นมา

ผู้อาวุโสจี้ดวงตากลับเป็นประกาย

"ศิษย์เอ๋ย ข้าบอกเจ้าไว้นะ สถานที่แบบนี้มักจะมีวัตถุดิบยาอยู่มากมาย อาจจะไม่ใช่แค่เถาขมเฝื่อน"

พวกเขาเองก็ล้วนแบกตะกร้ายาไว้แล้ว ไม่คิดที่จะลงเขาไปมือเปล่า

ฟู่จาวหนิงให้พวกเฉินซานตามขึ้นเขามา ทุกคนแบกตะกร้าไว้ใบหนึ่ง เพียงแต่พวกเขากลัวว่าเข้าใกล้มากจะไม่ค่อยดี จึงคอยตาอยู่ห่างๆ

ฟู่จาวหนิงทิ้งสัญลักษณ์ไว้

"อาจารย์ ท่านลองดูรอบๆ ไหม ข้าจะเข้าไปหาเอง"

ฟู่จาวหนิงกลัวผู้อาวุโสจี้จะเหนื่อย

"ไม่ต้อง ข้าพักสักหน่อยก็พอแล้ว เจ้าลองไปดูก่อน" ผู้อาวุโสจี้หาที่นั่งลงมา แอบร้องซี๊ด นวดๆ ขา

เหนื่อยจริงๆ ขาแทบหลุด

เด็กสาวคนนี้ก็เดินไวเหลือเกิน

ฟู่จาวหนิงหางตากวาดไปเห็นการกระทำของเขา ก็รู้สึกผิดขึ้นมา จึงล้วงเอาน้ำมันนวดที่นางสกัดไว้ออกมาจากในคลังยายื่นส่งออกไปทันที

"อาจารย์ ท่านใช้น้ำมันยานี้นวดๆหัวเข่าเถิด ข้อต่อจะร้อนขึ้นมา จะขจัดความอ่อนล้าและเมื่อยขบได้อย่างรวดเร็ว ข้าขอเข้าไปดูก่อน"

"ไม่ต้อง ข้าขาไม่ได้เมื่อยเสียหน่อย"

ผู้อาวุโสจี้เองยังพูดไม่ทันจบ ฟู่จาวหนิงก็บอกว่า "น้ำมันนี้ข้าสกัดออกมาเอง กะไว้ว่าถึงเวลาจะขายสักขวดละห้าสิบตำลึง"

"ห้าสิบตำลึง?!" ผู้อาวุโสจี้รีบแย่งมาอย่างรวดเร็ว "เจ้าใจดำจริงๆ"

พื้นดินของป่าผืนนี้ไม่เรียบนัก ภาพรวมเหมือนเป็นเนินเอียงลาดระดับหนึ่ง

"คุณหนูฟู่"

ข้างหน้ามีเสียงซือถูไป๋ลอดเข้ามา

ฟู่จาวหนิงยืนนิ่ง แล้วก็มองเห็นซือถูไป๋กำลังนั่งอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่งที่โน้มเอียงลงมาเบื้องหน้า

ข้างๆ เขายังวางตะกร้าหลังอยู่ด้วยใบหนึ่ง

ต่อให้ขึ้นเข้าเข้าป่ามา เขาก็ยังคงสวมเสื้อผ้าขาวสว่างเหมือนพระจันทร์อยู่ ผมดำปลิวไสว ใบหน้าราวหยก นั่งอยู่ในป่าสีเขียวดูโบร่ำโบราณจนดูไม่เป็นความจริงอยู่หน่อยๆ

คุณชายเมือนเดินออกมาจากในความฝันอย่างไรอย่างนั้น

"คุณชายซือถูเดินเร็วเสียจริง"

ฟู่จาวหนิงเองก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะเร็วจนมาอยู่ด้านหน้าตนเองแล้วแบบนี้