อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 399

"ใช้กำลังภายในน่ะ" ซือถูไป๋ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ "เพื่อจะได้ไล่ตามท่านมา"

คำพูดนี้ฟังแล้วดูสองแง่สองง่าม แต่ฟู่จาวหนิงก็เลือกจะมองข้ามไป

"ท่านไม่ใช่ว่าพาอาเพียนมาด้วยกันหรือ?" ฟู่จาวหนิงมองไปรอบๆ ไม่เห็นเด็กหนุ่มที่ไม่ชอบหน้านางมาตลอดคนนั้นเลย

"อาเพียนเมื่อคืนไม่สบายไปแล้ว เดินมาได้ครึ่งทางก็ปวดหัว ข้าจึงให้เขากลับไปก่อน"

"โอ้"

ซือถูไป๋มองมาทางนาง "พวกเราไปด้วยกันไหม?"

"ด้วยกัน?"

"ไปหาเถาขมเฝื่อนด้วยกัน ข้าอยากจะบอกอะไรท่านสักเรื่องหนึ่งด้วย" ซือถูไป๋กระโจนลงมาจากต้นไม้ ล้วงของสิ่งหนึ่งออกมาจากในอก เดินมาเบื้องหน้าฟู่จาวหนิง

"ท่านพูดมาก่อนเลย"

ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะไปหาเถาขมเฝื่อนกับซือถูไป๋ แต่เขาบอกว่ามีเรื่องอะไรจะบอกนาง นางก็จะฟังไว้หน่อย

ซือถูไป๋กางมือออกเบื้องหน้านาง ในฝ่ามือมีกุญแจอายุยืนหยกขาวสลักทองคำชิ้นหนึ่ง ดูประณีต สวยงามมาก ผูกเชือกแดงถักเส้นหนึ่งเอาไว้ด้วย

กุญแจนี้ชิ้นเล็กมาก พอเข้าใกล้จึงเห็นถึงความพิถีพิถันและฝีมือช่าง ไม่ใช่ของที่จะวางขายดาษเดื่อทั่วไปภายนอกแน่นอน

แต่ว่า สิ่งนี้ดูแล้วน่าจะเป็นสำหรับเด็กน้อยพก

"นี่คือ?"

ฟู่จาวหนิงไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเขา

"กุญแจนี้ อันที่จริงมีคนวานให้ข้าส่งมายังตระกูลฟู่ในเมืองหลวง"

ซือถูไป๋เปิดกุญแจนี้ออกเบาๆ ด้านในสลักอักษร "หนิง" เอาไว้ตัวหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงตกตะลึง

"ตอนนั้นมีคนมาหายาที่โรงยาทงฝู ดูแล้วร้อนรนมาก แต่ว่าวัตถุดิบยาเหล่านั้นไม่ถูกเลย" ซือถูไป๋พูดพลางส่งกุญแจนี้ให้นาง ส่งสัญญาณให้นางเดินเข้าไปด้านใน