อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 400

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงอยากรู้ว่าอีกฝ่ายนำกุญแจเล็กนี้ไปที่โรงยาทงฝูเมื่อไร

"ห้าปีก่อนได้แล้ว"

ซือถูไป๋รับกุญแจเล็กชิ้นนั้นมาจากมือนาง ยิ้มๆ เก็บกลับไปในอก

ฟู่จาวหนิงมองการกระทำของเขาแล้วไม่เข้าใจหน่อยๆ

ทำไมจึงเก็บกลับไปล่ะ? ไม่ใช่จะเอามันมาทวงหนี้กับนางหรือ?

"ห้าปีก่อน ข้ายังเป็นพวกคนหนุ่มเลือดร้อนอยู่ และถูกทำให้ประทับใจได้ง่ายๆ อีกด้วย" ซือถูไป๋เองก็ตรงไปตรงมา "อันที่จริงถ้าเปลี่ยนเป็นข้าในตอนนี้ คงไม่แน่ว่าจะรับกุญแจอายุยืนชิ้นนี้ไว้ แล้วเอายาที่ล้ำค่าเหล่านั้นมอบให้เขา"

ห้าปีก่อน

"แต่ว่าตอนนั้นข้าเห็นว่าคนผู้นั้นที่ดูมีบุคลิกเป็นของตนเอง แม้จะตกอับ แต่ก็มองออกว่าเป็นผู้มีความรู้ ไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่ พอบวกกับสิ่งที่เขาพูดอย่างหนักแน่น ว่าคนในบ้านไม่มีทางเล่นลิ้นไม่คืนเงินให้เขา ในใจข้าก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน คิดไปถึงว่าคนของบ้านนี้จะเป็นคนที่ไม่เบี้ยวหนี้จริงไหม"

"และผ่านไปห้าปีแล้ว ท่านไปหาที่บ้านตระกูลฟู่มาหรือยัง?" ฟู่จาวหนิงถาม

ในความทรงจำนางไม่เคยเจอซือถูไป๋มาก่อน

"ยัง ต่อมามีช่วงหนึ่งข้าถูกท่านพ่อบีบให้เรียนรู้ยาสมุนไพรกับการค้าขายอยู่ในแต่บ้าน ผ่านไปสองสามปีก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว จนครั้งนี้จะมาเมืองหลวง ข้าก็เพิ่งนึกออกขึ้นมากะทันหัน"

ฟู่จาวหนิงถอนหายใจโล่ง

"เช่นนั้นถ้าตอนที่กลับเมืองหลวง คุณชายซือถูก็นำกุญแจอายุยืนนี้ไปที่บ้านตระกูลฟู่เถิด ข้าจะให้ท่านปู่ได้ดู แล้วยืนยันว่าเป็นสิ่งของจากบ้านข้าใช่หรือไม่"

"ได้เลย"

ซือถูไป๋ยิ้มรับขึ้นมา

"ถ้าหากยืนยันว่าเป็นสิ่งของจากบ้านช้า พวกเราก็จะชดใช้ให้ ติดค้างอยู่เท่าไรหรือ?"

ฟู่จาวหนิงมองซือถูไป๋

"เรื่องนี้ ถึงเวลาแล้วค่อยคุยกันเถิด"

ซือถูไป๋กลับไม่พูดต่อแล้ว ฟู่จาวหนิงจะถามอย่างไรก็ไม่พูด เอาแต่ยิ้มเหมือนเซียนออกมาเท่านั้น

ฟู่จาวหนิงก็จำใจ

พวกเขาพูดไปด้วยพลางเดินเข้าไป ไม่ทันรู้เนื้อตัวก็เข้ามาถึงส่วนลึก

นางรีบเดินเข้าไป ขณะที่เตรียมจะนั่งยองลงเก็บยา กิ่งไม้เหนือศีรษะจู่ๆ ก็เขย่า และมีสิ่งที่เหมือนก้อนขนสีขาวร่วงกราวลงมาเหมือนหิมะตก

ฟู่จาวหนิงเงยหน้ามอง ตอนแรกก็ยังตั้งตัวไม่ติด ร่างกายกลับถูกอะไรบางอย่างรัดไว้อย่างรุนแรง และถูกลากไปด้วยแรงมหาศาลในทันที

นางรู้สึกสายตาหมุนคะเมนตีลังกา ห่างออกมาจากต้นไม้นั้นในพริบตา ตกไปอยู่ในอ้อมกอดคนผู้หนึ่ง

ไม่ห่างไปนักมีเสียงหวาดผวาของผู้อาวุโสจี้ดังลอดมา "ไอ๊หยา โชคดีที่อ๋องเจวี้ยนมีวรยุทธ์ มือเท้ารวดเร็วเหลือเกิน!"

ฟู่จาวหนิงหันหน้ามองไป และเห็นว่าอีกด้านหนึ่ง ผู้อาวุโสจี้ที่แบกตะกร้ายากำลังวิ่งล่กๆ มาทางนี้

พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเส้นคางแน่นเปรี๊ยะของเซียวหลันยวน...

เฮ้อ ไม่ต้องพูดอะไรเลย เส้นคางนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ ชายงามต้องเป็นเช่นนี้สินะ

นางตอนนี้พบว่าเอวตนเองมีเถาวัลย์เส้นหนึ่งรัดอยู่ และตอนนี้นางก็แนบอยู่ในอกเขา

เมื่อครู่เขาใช้เถาวัลย์นี้ดึงตัวนางเข้ามา

"เมื่อคืนเพิ่งจะพูดว่าความรู้ทางยาของเจ้ายอดเยี่ยม วันนี้ก็จะตบฉาดหน้าตัวเองเข้าเสียแล้วหรือ?" เสียงของเซียวหลันยวนดังขึ้นเหนือหัวนาง