อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 477

เสิ่นเสวียนได้รับรังสีมานานเกินไป ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจะฟื้นฟูก็ยังยากนัก

ฟู่จาวหนิงกล้ายืนยัน ถ้าไม่มาเจอนาง เสิ่นเสวียนคงไม่รอดแล้ว

เพราะในห้องเภสัชของนางมียาของยุคปัจจุบันอยู่มากมาย มีบางส่วนสามารถกำจัดเซลล์ที่เสียหายทิ้งได้ สนับสนุนการเติบโตของเซลล์ใหม่

สิ่งเหล่านี้นางเองก็ไม่สามารถเขียนลงไปในแผนการรักษาได้ แต่สามารถเปลี่ยนวิธีอธิบายให้ชัดเจนขึ้นมาได้

คนทั่วไปสามารถมองแล้วไม่เข้าใจ แต่เสิ่นเสวียนเข้าใจแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถได้รับการปลอบประโลมจากจากแผนการรักษาที่นางเขียนด้วย มองออกถึงระดับและความเป็นมืออาชีพของนาง

นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนป่วยทั่วไปจะสามารถทำได้

"แผนการรักษานี้ข้าเห็นด้วย" เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้น

เพราะฟู่จาวหนิงตอนที่ยื่นแผนการรักษาก็บอกกับเขาไปว่า ต้องให้เขาเห็นด้วยเสียก่อนจึงจะรักษาตามแผนการรักษานี้

เรื่องความเสี่ยงนางเองก็เขียนไว้อย่างละเอียด

"เช่นนั้นท่านเสิ่นโปรดลงนามด้วย" ฟู่จาวหนิงให้ลุงลั่วเตรียมหมึกพู่กันให้

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน สิ่งนี้ยังต้องลงนามด้วยหรือ?"

"แน่นอน ลงนามคือการยอมรับแผนการรักษานี้"

เสิ่นเสวียนยิ้มๆ "เข้มงวดดี"

เขาลงนามอย่างรวดเร็ว

ฟู่จาวหนิงมองลายมือของเขาแล้วชื่นชมขึ้นมา ลายมือเสิ่นเสวียนสวยมากจริงๆ ไม่เพียงแค่สวยเท่านั้น แต่ยังสั่นสะเทือนไปถึงลายเส้นนั่นของนางด้วย ดูงดงามเลอค่า แต่แฝงซ่อนด้วยความคมกริบ

แค่สองตัว แต่นางก็มองจนเหม่อลอย

"ทำไม ชื่อของข้าน่ามองขนาดนี้เลยหรือ?" เสิ่นเสวียนเห็นท่าทางของนางก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

"อักษรน่ามอง มันดูสวยมากจริงๆ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"อักษรของท่านเองก็ไม่เลว" เมื่อครู่เขาเพิ่งจะรับแผนการรักษาไปเหลือบมองก็เห็นลายมือของนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน