อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 479

"สมัยก่อนท่านลุง เหมือนจะไม่ค่อยชอบของสีดำนัก"

เสิ่นเสวียนรู้สึกว่าตนเองถูกใบไม้บังตาเข้าแล้ว

ท่านลุงหลังจากอายุมากขึ้นก็กลัวตายเป็นพิเศษ รวมถึงของที่เกี่ยวข้องกับความตาย กระทั่งเสื้อผ้าเองส่วนใหญ่ก็เป็นสีแดง น้ำเงินเข้ม เทาอ่อนอะไรพวกนี้ ไม่เคยชอบสีดำเลย

รองเท้ายาวกับรองเท้าก็ล้วนเป็นสีน้ำเงินเข้ม

แล้วเขาทำไมจึงไปหาจี้ธรรมชาติสีดำมาคู่หนึ่งล่ะ แล้วยังคอยเอามาคลึงเล่นในมืออยู่ตลอดด้วย?

ลุงลั่วเองก็หน้าเปลี่ยนสี

"นายท่าน"

เขาไม่กล้าพูดต่อ

แต่ว่า ความหมายก็คือ หินดาราคู่นั้น ก็เป็นสิ่งที่ท่านผู้เฒ่ารองตระเตรียมมาให้นายท่านจริงๆ น่ะหรือ?

ครู่หนึ่ง สีหน้าพวกเขาล้วนเคร่งขรึมขึ้นมา

เสิ่นเสวียนสีหน้าดูใจเย็นกว่าพวกเขา

เขาคิดๆ พูดกับฟู่จาวหนิงว่า "พระชายาอ๋องเจวี้ยน ระหว่างนี้ข้ากลับไปต้าชื่อสักครั้งได้หรือไม่ จะส่งผลกระทบกับการรักษาไหม?"

"ไม่ได้ ร่างกายของท่านจะรับไม่ไหวเอา" ฟู่จาวหนิงส่ายหัวทันที

"นายท่าน ตอนนี้การรักษาเร่งด่วนกว่า" ลุงลั่วพวกเขาเองก็รีบเตือน

"เรื่องอื่นยังไม่ต้องพูด ต้องส่งคนพาท่านพ่อท่านแม่ออกจากบ้านสองเสียก่อน" เสิ่นเสวียนพูดเช่นนี้ก็คือสงสัยในตัวท่านผู้เฒ่าสองแล้ว

"ถ้าหากท่านผู้เฒ่าสองมีความคิดทำร้ายนายท่านจริง จะต้องไม่ยอมให้ท่านผู้เฒ่ากับฮูหยินออกมาแน่"

พวกเขาอยู่ในสายตา พูดได้ว่ายังเป็นจุดอ่อนเอาไว้คุกคามนายท่านได้

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่นางควรจะฟังต่อแล้ว นางจึงลุกขึ้นเตรียมจะบอกลา

แต่ว่า เสิ่นเสวียนเรียกนางไว้

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ข้าสองวันก่อนวาดภาพไว้สองภาพ ท่านนำกลับไปให้ท่านปู่ของท่านดูเถิด และเอาไปให้ตระกูลหลินดูด้วยก็ได้ ดูว่าคนในรูปใช่แม่ของท่านไหม"

ฟู่จาวหนิงตะลึงงัน

นางยังคิดว่าเสิ่นหนงไม่ได้เร่งร้อนไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้เท่าไรนัก จะหาตัวน้องสาวหรือไม่ จะยืนยันตัวญาติที่อาจเป็นไปได้นี้ไหม เขาไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน