อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 502

"ปิ่นปักผม?"

ผู้คนล้วนตกตะลึง สิ่งยืนยันเป็นปิ่นปักผมเล่มหนึ่ง สำหรับหญิงสาวใช้หรือ?

"หน้าตาเป็นอย่างไร?" เซียวหลันยวนถามต่อ

"ข้าวาดออกมาแล้ว" ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งรีบหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งยื่นเข้ามา

เซียวหลันยวนรับมาไว้ในมือ กางออก

ฟู่จาวหนิงยื่นหน้าออกมามองจากแผ่นหลังของเขา

ด้านบนวาดปิ่นปักผมธรรมดาเล่มหนึ่งไว้ บนปิ่นปักผมสลักดอกเหมยเอาไว้ช่อหนึ่ง นางมองผาดหนึ่งก็นับ ดอกเหมยเก้าดอก

ข้างๆ ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งก็อธิบาย "ปิ่นปกผมนี้ดูแล้วไม่ค่อยมีมูลค่า เพราะเป็นปิ่นปักผมเหล็ก ไม่ใช่ทองไม่ใช่เงิน ยิ่งไปกว่านั้นยังหล่อตันไว้ด้วย แข็งแรงอย่างมาก รู้สึกเหมือนเอาไปสังหารคนได้เลย ถ้าแทงไปบนตัวของอีกฝ่าย พอกระชากออก ไม่ต้องออกแรงก็ทะลวงเป็นรูเลือดทะลักได้เลย"

เขาพูดถึงตรงนี้ เซียวหลันยวนเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง

หยิบสิ่งยืนยันของเขามาสังหารคนหรือ?

ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งหดคอลง

พอเห็นการกระทำของเขา ฟู่จาวหนิงอยากจะหัวเราะขึ้นมา

เด็กคนนี้จริงๆ เลย ถ้ายืนอยู่ตรงนั้นหรือนั่งอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ ก็ดูบำรุงสายตาเหมือนเซียนย่ำโลกมนุษย์ดีอยู่ งดงามเหมือนรูปภาพ

แต่พอเคลื่อนไหวขึ้นมาก็แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง กลายเป็นเด็กน้อยที่น่าขันไปเสียอย่างนั้น

นี่ยังกลัวเซียวหลันยวนอีกหรือ?

"ท่านอ๋อง ข้าน้อยจะส่งคนไปค้นหาทันที" ชิงอีเอ่ยขึ้น

"ไปเถอะ" เซียวหลันยวนส่งกระดาษแผ่นนั้นให้ชิงอี จากนั้นเหลือบมองไปยังผู้นำน้อยตระกูลชิ่งผาดหนึ่ง "หลังจากเข้าเมืองหลวงไปที่ไหนมาบ้าง เจอกับใครบ้าง บอกกับชิงอีให้ละเอียด"

ไม่เช่นนั้นเมืองหลวงที่ใหญ่ขนาดนี้ค้นหาขึ้นมาก็ลำบากอยู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน