อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 503

"ไม่มี ข้าอยากจะถามเขาว่าไปที่ไหนมาบ้าง ข้าก็อยากช่วยด้วยเหมือนกัน"

"เจ้าก็มีน้ำใจเสียจริง"

"ข้าเองก็มีน้ำใจมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ ท่านเพิ่งรู้หรือ?"

ฟู่จาวหนิงนั่งกลับลงไปที่ข้างโต๊ะอาหาร หยิบตะเกียบขึ้นมาต่อ

เซียวหลันยวนมองท่าทางของนาง "เจ้ายังกินไม่อิ่มอีกหรือ?"

"อิ่มไปแปดส่วนแล้ว ขอกินอีกหน่อย เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าถูกชิ่งอวิ๋นเซียวมาขัดลำหรอกหรือ" นางคีบปลาอีกชิ้นหนึ่งเข้าปาก

เซียวหลันยวนเดินเข้ามา ยื่นมือเข้ามาแย่งตะเกียบนาง "ตอนกลางคืนกินแค่เจ็ดส่วนก็พอ"

"ข้าทำไม่ได้" ฟู่จาวหนิงเลี่ยงออกจากมือของเขา "วันนี้ข้ายุ่งมาทั้งวัน ใช้พลังงานไปเยอะ ถ้ากินไม่อิ่มตอนกลางคืนจะหิวจนทนไม่ไหวเอานะ"

เซียวหลันยวนมองนางที่คีบเต้าหู้ไปอีกก้อนอย่างรวดเร็ว ส่ายหัวขึ้นมาอย่างจำใจ

"ท่านกินอิ่มแล้วนี่? ท่านตอนนี้พูดสิ่งที่ท่านตรวจสอบมาได้แล้ว ข้ากินไปด้วยฟังไปด้วย"

"เจ้าเห็นข้าเป็นสายสืบของเจ้าไปแล้วหรือ?"

ทำเหมือนนั่งอยู่ข้างๆ เขาที่จัดการธุระทางการอยู่แล้วถือโอกาสฟังสายสืบที่เข้ามารายงานอย่างไรอย่างนั้น

"อย่าคิดเล็กคิดน้อยเลย"

ฟู่จาวหนิงมองเขา เขาสวมหน้ากากอยู่ มองสีหน้าไม่ออก แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาตอนนี้พอสิ่งยืนยันหายไปชิ้นหนึ่ง จะรู้สึกหดหู่ในใจขึ้นบ้างไหม

"ฟู่หลินซื่อไม่ใช่หญิงสาวจากตระกูลหลินจริงๆ"

เซียวหลันยวนเองก็ไม่ได้มาคอยยั่วน้ำลายนางเล่น พูดคำตอบกับนางออกมาตรงๆ

ฟู่จาวหนิงถึงแม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่พอได้ยินคำตอบยืนยันจากเขาจริงๆ ก็ยังรู้สึกตะลึงเหมือนกัน

"ถึงแม้ข้าจะอยากรอฟู่หลินซื่อกลับมาเพื่อตรวจสอบเรื่องครั้งนั้นให้ชัดเจน แม้ว่านางจะเป็นไปได้มากว่าจะเป็นศัตรูอาฆาตที่ข้าต้องกำจัดทิ้ง แต่เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่จำเป็นต้องมาแต่งเรื่องพูดไร้สาระ ดังนั้นเจ้าเชื่อผลที่ข้าตรวจสอบมานี้ได้"

ฟู่จาวหนิงถอนหายใจเบา

"ข้าไม่ได้บอกว่าข้าไม่เชื่อท่าน"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน