อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 561

สืออีกับสือซานสบตากันผาดหนึ่ง ทั้งสองคนดูตกตะลึงหน่อยๆ พวกเขาถึงแม้จะคาดเดาไว้บ้างแล้ว รู้สึกว่าคนที่ซ่อนอยู่ที่นี่จะต้องเป็นผู้นำตระกูลฮู่ แต่ก็ยังยืนยันไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าฟู่จาวหนิงจะร้องเรียกขึ้นมาตรงๆ

"ข้าคือฟู่จาวหนิง พระชายาของเซียวหลันยวน"

ฟู่จาวหนิงขานตัวตนฐานะตนเองออกมา

ด้านในไม่มีการเคลื่อนไหวใด

"ก่อนหน้านี้ท่านพบกับสาวน้อยคนหนึ่ง นางส่งยาให้กับท่าน ยานั้นคือยาที่ข้าสกัดมาเอง ถ้าหากท่านบาดเจ็บ ยาวันนั้นถ้ากินหมดก็น่าจะดีขึ้นมากแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ตอนนี้จะยังไออยู่ แต่เมื่อครู่ข้าได้ยินท่านข่มอาการไอเสียงต่ำ น่าจะเพราะบาดเจ็บไปไม่น้อย"

พอสิ้นเสียงคำพูดฟู่จาวหนิง ด้านในก็มีเสียงไอออกมาเป็นชุด

ตอนนี้น่าจะข่มไม่อยู่แล้ว

"ท่าน ท่าน แค่กๆๆ"

"ผู้นำตระกูลฮู่ ถ้าหากไม่ว่าอะไร ข้าจะเข้าไปแล้ว แค่ข้าคนเดียว"

ฟู่จาวหนิงยกเท้าเดินเข้าไป

ในห้องมีเตียงไม้ตัววหนึ่ง ด้านบนวางป้ายสุสานหลายป้ายวางไว้

ด้านในมุม มีคนชราพิงกำแพงอยู่ ด้านล่างมีเสื้อฟางอยู่สามผืน

เขาพิงอยู่ตรงนั้นตัวสั่นระริก ใบหน้ามีแต่ฝุ่นธูป มองหน้าตาไม่ออก แต่เส้นผมขาวโพลน ดูแล้วน่าจะอายุอานามไม่น้อย

เสื้อผ้าของเขายังมีรอยเลือดอยู่ ยิ่งไปกว่นั้นยังขาดเป็นรูอีกรูหนึ่งด้วย

นอกเหนือจากนี้ ในนี้ไม่มีอะไรอยู่อีก

"ผู้นำตระกูลฮู่ใช่ไหม?"

ฟู่จาวหนิงยืนอยู่ที่นั่นไม่เดินหน้าต่อ ชายชรากระแอมอยู่พักหนึ่ง พูดอะไรไม่ออก

เดิมทีเขาไอจนรู้สึกว่าตนเองไม่ไหวแล้ว คิดว่าครั้งนี้แค่ไอก็เอาชีวิตเขาไปได้ จู่ๆ เสียงก็หยุดลง กระทั่งเสียงไอก็ไม่มี ส่วนของปอดเองก็เหมือนถูกสะกดไว้จนสงบ เขายังตั้งตัวไม่ทัน ตกตะลึงไปแล้ว

"ข้าทางนี้มียาลูกกลอนเม็ดหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้ไม่มีน้ำ ท่านลองดูว่าเคี้ยวแล้วกลืนลงไปได้ไหม ตอนเคี้ยวจะขมหน่อย แต่ทนเอาไว้ มีแค่เม็ดเดียวเท่านั้น ถ้าคายออกมาก็ไม่มีแล้ว"

ฟู่จาวหนิงหยิบยาลูกกลอนสีดำมะเมี่ยมเม็ดหนึ่งออกมา ยื่นส่งไปเบื้องหน้าผู้นำตระกูลฮู่

ผู้นำตระกูลฮู่ยกมือขึ้นรับยาลูกกลอนอย่างยากลำบาก ส่งเข้าไปในปากอย่างไม่ต้องคิด เคี้ยวขึ้นมาทันที

"ท่านเชื่อข้าด้วยหรือ?"

ฟู่จาวหนิงฝังเข็มให้เขาต่อ ถึงแม้จะมีเสื้อผ้าคั่นอยู่ แต่นางก็ลงเข็มได้อย่างแม่นยำ ราวกับเล่นพวกเข็มมาแล้วหลายชาติอย่างไรอย่างนั้น

ผู้นำตระกูลฮู่เคี้ยวยาลูกกลอน รสขมค่อยๆ แผ่เข้าไปที่ลำคอ แต่พอชิมอย่างละเอียดก็ยังมีความฝาดหวานอยู่บ้าง

สำหรับเขาแล้ว ความขมนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย