อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 560

ฟู่จาวหนิงพาเซี่ยซื่อ พาสืออีสือซานไปยังสถานที่นั้น

ถ้าหากไม่มีเซี่ยซื่อนำทาง ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่รู้ว่าใกล้ๆ บ้านตระกูลหลินจะมีสถานที่แบบนี้อยู่ด้วย ดูแล้วเหมือนสถานที่รกร้างแห่งหนึ่งที่ถูกบ้านของผู้คนบางส่วนล้อมเอาไว้ ต้นไผ่หลายกอเองก็แน่นขนัดมาก มีถนนหินแตกๆ ที่ตะไคร่น้ำยื่นเข้ามาอีกด้วยด้านในมีบ่อน้ำบ่อหนึ่ง ข้างบ่อน้ำมีแผ่นหินปูไว้ระเกะระกะ ดูแล้วลื่นๆ มันๆ แต่ก่อนน่าจะมีหญิงสาวมาซักเสื้อผ้ากันที่นี่บ่อยครั้ง

"แต่ก่อนมีคนไม่น้อยที่มาที่นี่ตักน้ำกับซักล้างสิ่งของ แต่ว่าสองปีมานี้ บ่อน้ำนี้ก็แห้งไปอย่างประหลาด จะตักน้ำก็เปลืองแรง ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีใครมาแล้ว" เซี่ยซื่อตอบ

"น้าเซี่ย ท่านอยู่บนรถไม่ต้องลงมา เฉินซานรออยู่ที่นี่ ถ้ามีเรื่องอะไรไม่ถูกต้องเจ้าก็ขับรถม้าออกไปเลย"

ช่วงสายัณห์แล้ว ที่นี่มีป่าไผ่ ดังนั้นแสงจึงค่อนข้ามมืดทึม ด้านในดูแล้วก็ครึ้มขึ้นไปอีก

ฟู่จาวหนิงไม่ได้เตรียมให้เซี่ยซื่อตามเข้าไป

"จาวหนิง เจ้าจะเข้าไปเองหรือ?" เซี่ยซื่อกังวลหน่อยๆ ถ้าอันห่าวบอกว่าชายชราคนนั้นซ่อนตัวอยู่ในนี้จริง ก็อธิบายได้ว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนที่จวนทางการตามหาอยู่ แล้วจะเป็นคนเลวหรือไม่กัน?

แล้วจะมีพวกคนเลวคนอื่นเข้ามาที่นี่อีกไหม?

"ยังมีสืออีกับสือซานอยู่ด้วยนะ"

พอสิ้นเสียงฟู่จาวหนิง สืออีกับสือซานก็กระโจนเข้ามา ร่อนลงไปด้านหลังนาง

เซี่ยซื่อเองก้ไม่รู้ว่าพวกเขาโผล่มาจากไหนกัน แต่ว่าพอเห็นพวกเขาทั้งสองคน นางก็วางใจขึ้นมาบ้าง

"เช่นนั้นพวกเจ้าก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า ยกเท้าเดินเข้าไปในป่าไผ่

เงามืดด้านหลังยังมองเห็นเงาของห้องดินอีกหลายห้อง

ได้ยินว่าคนที่เอาป้ายสุสานของบรรพบุรุษมาไว้ที่นี่ ล้วนเป็นคนจากในเมืองหลวงเอง หลังจากมาถึงเมืองหลวงก็ลงหลักปักฐาน ไม่สามารถกลับไปยังบ้านเกิดได้อีก ไม่มีสุสาน ไม่มีศาลบรรพบุรุษ ดังนั้นคนเหล่านี้ก้ไม่รู้ว่าใครเริ่มคิดวิธีการนี้ขึ้นมา เอาป้ายสุสานมาวางไว้ที่นี่

เวลามีช่วงเซ่นไหว้ก็จะเข้ามาจุดธูปกราบไหว้กัน

ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่พวกผู้มากรากดีมีเงิน บางครั้งรู้สึกว่าในบ้านเล็กเกินไป ไม่มีที่จะวางกระทั่งป้ายสุสาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน