อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 559

เซี่ยซื่อปาดน้ำตาออกไป

ยืนอยู่ในเรือนตระกูลฟู่ นางรู้สึกว่าหมอกควันในใจล้วนสลายไปแล้ว

ฟู่จาวหนิงช่วยชีวิตนางกับอันห่าวสองแม่ลูกไว้แล้วจริงๆ

ผู้เฒ่าฟู่หลังจากได้ยินเรื่องนี้ ก็อดก่นด่าตระกูลหลินขึ้นมาไม่ได้ ช่างไร้ค่าเสียจริง!

เขาไม่ได้มีความเห็นอะไรกับการจัดวางของฟู่จาวหนิง ยิ่งไปกว่านั้นยังดีใจมากอีกด้วย ที่ในบ้านมีคนเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อยเขาจึงดีใจมาก

เซี่ยซื่อกับอันห่าวไม่เหมือนคนอกตัญญูละโมบโลภมากอย่างพวกของผู้เฒ่าฟู่รองเหล่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นจาวหนิงตอนเกิดมาก็ไม่มีพ่อแม่อยู่ข้างกาย น่าจะมีเรื่องผู้หญิงผู้หญิงอีกมากมายที่ไม่มีใครพูดได้ หลังจากนี้มีเซี่ยซื่ออยู่ก็คงดีขึ้นเยอะ

เซี่ยซื่อกับอันห่าวจึงพักอยู่ที่บ้านตระกูลฟู่

สิ่งที่ทำให้คนตกตะลึงก็คือ อันห่าวกับเฮ่อเหลียนเฟยกลับเข้ากันได้ดี นางไม่กลัวเฮ่อเหลียนเฟยเลย แล้วยังพูดเรื่องน่าสนใจในเมืองหลวงให้เขาฟังอีกด้วย

"ช่วงนี้คนของจวนทางการกำลังหาคนอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังหาคนแก่คนหนึ่งอยู่หรือเปล่า หลายวันก่อนข้าเห็นคนแก่ที่มาจากภายนอกคนหนึ่ง บาดเจ็บ แล้วมาเป็นลมล้มพับอยู่ที่ประตูหลังบ้านตระกูลหลิน ข้ายกน้ำมาให้เขาชามหนึ่ง แล้วก็ขวดยาที่พี่หญิงให้ไว้อีกขวดหนึ่ง"

หลินอันห่าวพูดเรื่องเหล่านี้กับเฮ่อเหลียนเฟย ฟู่จาวหนิงสนทนากันอยู่ข้างๆ กับเซี่ยซื่อและผู้เฒ่าฟู่ ฟู่จาวหนิงพอได้ยินประโยคนี้ของนาง ก็ถูกดึงดูดไปทันที

"อันห่าว เจ้าเก่งขนาดนี้เชียว? เจ้าช่วยชีวิตคนด้วยหรือ?" เฮ่อเหลียนเฟยพอได้ยินคำพูดของหลินอันห่าวก็ออกแรงชมนางทันที

หลินอันห่าวถูกเขาชมจนหน้าแดง

หลินอันห่าวคิดอย่างละเอียด "ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน แต่ว่าเขาถามข้าว่ามีสถานที่ที่พวกเด็กๆ เล่นซ่อนหากันไหม ที่ถูกพวกผู้ใหญ่หาตัวเจอได้ยาก แล้วข้าก็รู้จักที่หนึ่งพอดี เลยบอกเขาไปแล้ว"

"ที่ไหนหรือ?"

"ไม่ห่างจากบ้านตระกูลหลินมีป่าไผ่เล็กๆ อยู่ผืนหนึ่ง ที่นั่นมีบ่อน้ำอยู่ด้วย แตต่ก่อนชอบมีคนไปตักน้ำมาซักเสื้อผ้าจากที่นั่น ริมบ่อยังห้องดินอยู่อีกหลายห้อง เป็นสถานที่วางป้ายหลุมศพของหลายครอบครัว พวกผู้ใหญ่มักบอกว่าอย่าไปที่นั่น แต่พวกอันเล่อก็ชอบไปเล่นซ่อนแอบกัน ไปตอนกลางวัน ตอนกลางคืนก้ไม่มีใครกล้าไปแล้ว"

ฟู่จาวหนิงหันตัวไปมองเซี่ยซื่อ "น้าเซี่ย ท่านรู้จักสถานที่นี้ไหม?"

เซี่ยซื่อรีบเอ่ยขึ้น "ข้ารู้ ก่อนหน้านี้พวกเขาเองก็พาอันห่าวไปที่นั่น แต่อันห่าวทุกครั้งที่ไปก็ล้วนตกใจจนร้องไห้ ต่อมาข้าเลยไม่ให้นางไปอีก"