อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 558

ฟู่จาวหนิงตอนนี้ก็ยืนยันความหมายของเซี่ยซื่อแล้ว

"น้าสะใภ้รองท่านอย่าพูดเช่นนี้เลย ก่อนหน้านี้ข้ากับท่านปู่เองก็ได้รับความช่วยเหลือจากท่านมาเช่นกัน ท่านกับอันห่าวมาพักที่บ้านตระกูลฟู่ก่อนเถิด หลังจากคนพวกนั้นย้ายออกไป บ้านตระกูลฟู่ตอนนี้ก็ว่างเปล่าเสียเหลือเกิน ห้องหับเองก็มากมี ให้ท่านกับอันห่าวมาอยู่ด้วยก็ยังเหลือเฟือ"

"จริงหรือ?" เซี่ยซื่อคิดไม่ถึงเลยว่านางยังไม่ทันพูดออกมาอย่างชัดเจน ฟู่จาวหนิงก็เอ่ยปากให้พวกนางเข้ามาอยู่เสียแล้ว

นางดีใจจนน้ำตาหลั่งออกมาอีกครั้ง

"แต่ว่าจาวหนิง พวกเราตอนนี้ไม่ได้เป็นญาติกันแล้วนะ"

"เอาอย่างนี้ เมื่อครู่ข้าก็พูดเรื่องนี้ที่บ้านตระกูลหลินไปแล้ว ข้าบอกเรื่องที่แม่ของข้าไม่ใช่คนตระกูลหลิน และขีดเส้นแบ่งกับบ้านตระกูลหลินไปแล้ว ดังนั้นข้ากับตระกูลหลินจึงไม่มีความเกี่ยวข้องใดกันอีก เขาไม่ใช่น้าเขยรองของข้า ท่านเองก็ไม่ใช่น้าสะใภ้รองของข้า ข้าก็จะมองอันหาวเป็น้องสาวคนหนึ่ง เปลี่ยนคำเรียกท่านเป็นน้าเซี่ยแล้วกัน"

"ตอนที่แม่ของข้าอยู่ที่ตระกูลหลินยังไม่ได้ออกเรือนท่านคงดีกับนางมากแน่ๆ ดังนั้นท่านก็เป็นพี่เลี้ยงของแม่ข้าเถิด น้าเซี่ยกับอันห่าวอยู่ที่บ้านตระกูลฟู่ก็พอแล้ว? ท่านคิดว่าอย่างนี้ดีไหม? ข้ารู้ ว่าท่านตอนนี้จะพาอันห่าวไปที่ไหนก็คงไม่วางใจ ถึงอย่างไรอันห่าวเองก็ยังต้องรักษาตัวกับข้า ท่านจะออกจากเมืองหลวงก็คงไม่ได้"

นี่ก็เป็นสาเหตุที่เซี่ยซื่อพาอันห่าวมาหานาง

นางสามารถพาอันห่าวกลับบ้านแม่ได้ แต่ว่าบ้านแม่ก็ไกลจากที่นี่มาก ถึงตอนนั้นการรักษาอาการป่วยของอันห่าวคงขาดตอนแน่ๆ

เพื่ออันห่าว เซี่ยซื่อจำใจต้องบากหน้ามา

พอได้ยินฟู่จาวหนิงจัดการเช่นนี้ เซี่ยซื่อซาบซึ้งจนน้ำตาไหลไม่หยุด

"จาวหนิง เจ้าเป็นเด็กดีจริงๆ ขอบคุณเจ้ามาก ขอบคุณจริงๆ ข้าขอบคุณเจ้าแทนอันห่าวด้วย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน