อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 557

"ที่น่าโมโหดที่สุดคือพ่อของอันห่าว" เซี่ยซื่อสองตาแดงเถือก มองไปทางหลินอันห่าว "อันห่าว ให้เสี่ยวเถาพาเจ้าไปล้างหน้าล้างตาหน่อยดีไหม?"

หลินอันห่าวลุกขึ้นยืน ก้มหน้าก้มตาเดินตามเสี่ยวเถาออกไป

ฟู่จาวหนิงมองแผ่นหลังนาง ใจเต้นขึ้นมา "น้าสะใภ้รอง อันห่าวทำไมถึงดูอารมณ์ไม่ดีเอาเสียเลย?"

"ข้าก็ไม่กล้าพูดเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ต่อหน้านาง! แต่คนคนนั้นคือพ่อแท้ๆ ของนาง!"

เซี่ยซื่อปิดหน้าร้องไห้ขึ้นมา

"จาวหนิง ข้าเองก็ไม่อยากจะพูดขึ้นมา เพราะพวกเขาคิดจะบีบให้ข้าส่งอันห่าวไปพักด้วยกันในจวนอ๋องเจวี้ยนกับเจ้า พวกเขาบอกว่าเจ้าดีกับอันห่าวมาก จะต้องรับปากแน่"

ฟู่จาวหนิงตั้งตัวไม่ทันไปพักหนึ่ง "จะเข้าจวนอ๋องเจวี้ยนมาทำไมกัน?์"

เพราะอะไรคิดจะเข้าเข้ามาพักในจวนอ๋องเจวี้ยน?

เซี่ยซื่อสะอื้น "พวกเขายังสอนด้วยว่าหลังจากเข้าจวนอ๋องเจวี้ยนแล้วให้คิดหาวิธีเข้าใกล้อ๋องเจวี้ยน พวกเขาบอกว่าถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นคนนอก ให้เจ้ามาเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนก็ไม่มาสนใจตระกูลหลิน ถ้าให้อันห่าวกลายเป็นหญิงสาวของอ๋องเจวี้ยน พวกเขาก็จะกลายเป็นคนของอ๋องเจวี้ยนอย่างแท้จริงแล้ว อ๋องเจวี้ยนเองก็สามารถดูแลพวกเขาได้ บ้านตระกูลหลินเองก็คงจะเหมือนไก่สุนัขบินขึ้นฟ้าเลยทีเดียว"

คำพูดของพวกนางตอนนั้น นางเองก็บรรยายออกมาลำบาก มันช่างน่าไร้ยางอายจริงๆ กระทั่งนางก็ยังฟังต่อไม่ไหว

"พวกเขาบอกว่าอันห่าวไม่รู้เรื่องอะไรอยู่แล้ว ดังนั้นจึงจะหาหญิงสาวมาสอนอันห่าวให้ดี สอนทักษะการเอาอกเอาใจผู้ชาย"

ฟู่จาวหนิงกำมือทุบลงบนโต๊ะ โมโหจนสีหน้าเปลี่ยน

"ไร้ยางอาย!"

เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ไร้ยางอาย แต่นี่เป็นการกวาดทัศนคติใหม่ของนางเลยทีเดียว นั่นเป็นคนของบ้านอันห่าวเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้นอันห่าวก็ยังเป็นเด็กคนหนึ่ง แล้วยังป่วยอยู่ด้วย แต่นี่ยังคิดจะให้นางไปเจอกับเรื่องเหล่านี้ แล้วยังจะสอนเรื่องสกปรกเช่นนี้อีก!

"ดังนั้นนี่จึงเป็นสาเหตที่น้าสะใภ้รองเลือกออกจากตระกูลหรือ?"

เซี่ยซื่อพยักหน้า ปาดน้ำตา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน