อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 556

ตระกูลหลินวุ่นวายเสียขนาดนี้ ฟู่จาวหนิงไม่สนใจ

ที่นางเอาเรื่องนี้พูดออกมา ก็เพราะจะมาขีดเส้นอย่างชัดเจนกับตระกูลหลิน

ญาติแบบนี้นางเองก้ไม่อยากจะมีหรอก

กลับมาถึงบ้านตระกูลฟู่ นางกลับพบว่าเซี่ยซื่อกับหลินอันห่าวทั้งสองคน เดินวนเวียนอยู่ที่ประตู

"น้าสะใภ้รอง"

ฟู่จาวหนิงรีบลงรถม้า เดินตรงไปหาพวกนาง

เซี่ยซื่อพอเห็นนางดวงตาก็รื้นแดงขึ้น

หลินอันห่าวเองก็มองนางอย่างน่าสงสาร "พี่หญิงจาวหนิง"

ฟู่จาวหนิงเห็นพวกนางแต่ละคนหิ้วห่อผ้าเก่าๆ อยู่ใบหนึ่ง จึงเข้าไปจูงมือหลินอันห่าว "เข้ามาก่อนแล้วค่อยคุยกัน"

เซี่ยซื่อเช็ดน้ำตาเดินเข้าไปในบ้านตระกูลฟู่

ป้าจงส่งชาผลไม้มาให้พวกนาง

"อันห่าว ลองชิมดู นี่คือชาผลไม้ที่ข้าทำเอง พวกเจ้าน่าจะยังไม่เคยดื่ม"

หลินอันห่าวน่าจะกระหายแย่แล้ว ยกขึ้นดื่มลงไปอึกใหญ่

ชาผลไม้อุ่นๆ มีรสชาติเปรี้ยวหวานหน่อยๆ อร่อยมาก แก้กระหายได้เป็นอย่างดี แตกต่างกับชาที่พวกนางเคยดื่มมาก่อนอย่างสิ้นเชิง

ดวงตาหลินอันห่าวเปล่งประกายขึ้นมาทันที "อร่อยจัง"

"ใช่ไหม?"

เซี่ยซื่อเงยหน้าขึ้นมองนางฉับพลัน ตึงเครียดขึ้นมา

"ส่งเด็กน้อยจากบ้านสองเข้ามาวุ่นวายน่ะ แต่ว่า ข้าเป็นถึงใคร? ข้าจะมาโดนเด็กวุ่นวายได้อย่างไร?" ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "ข้าโยนถุงถ่านที่เผาแล้วใส่เขาจนล้มลงกับพื้นไปแล้ว น้าสะใภ้รอง ข้าใจร้ายเกินไปไหม?"

เซี่ยซื่อส่ายหัว "ไม่หรอก ไม่แน่นอน!"

"พี่หญิงจาวหนิง ท่านพ่อข้าบอกว่าจะกัดเนื้อท่านอย่างแรงออกมาชิ้นหนึ่ง น่ากลัวจริง" หลินอันห่าวตัวสั่นขึ้นมา

"นี่คือสิ่งที่อันห่าวได้ยินมา พ่อของนางไม่รู้ว่านางดีขึ้นมมาแล้ว เวลาพูดอะไรกับคนในบ้านตระกูลหลินก็ไม่หลบไม่เลี่ยงนาง พวกเขากำลังหารือว่าจะปืนตัวอ๋องเจวี้ยนอย่างไร ไร้ยางอายเสียจริง พวกเขายังบอกว่าตระกูลหลินจะโจนทะยานขึ้นฟ้าแล้ว!"

เซี่ยซื่อตอนพูดเรื่องนี้ก็โมโหจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก็เพราะได้ยินแผนการของพวกเขา นางรู้สึกว่าคนตระกูลหลินนี่กู่ไม่กลับแล้ว

"พวกเขาเป็นเพราะช่วงนี้ได้ยินคนข้างนอกเขาวิจารณ์กันว่าอ๋องเจวี้ยนช่วงนี้ดีกับเจ้ามาก เห็นว่าเล่นงานจวนซ่งเพื่อเจ้าเลย บีบให้ซ่งอวิ๋นเหยาออกไป ดังนั้นจึงรู้สึกว่าน่าจะใช้ประโยชน์เจ้าได้ รู้สึกว่าทั้งจวนอ๋องเจวี้ยนเหมือนกลายเป็นของพวกเขาไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น"

"ข้าเองก็เห็นว่าพวกเขาไร้ยางอายเช่นกัน" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น