อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 569

หลินอันห่าวเก็บของอยู่ข้างๆ นางเปิดห่อผ้าของตนเองออก นำสิ่งของด้านในออกมาวางทีละชิ้นๆ

"ท่านแม่ พี่เสี่ยวเฟยให้เงินข้ามาสองตำลึง" นางหยิบเศษเงินชิ้นหนึ่งออกมา เอ่ยกับเซี่ยซื่อ

เซี่ยซื่อมองเข้ามา ยิ้มๆ "ดูท่าเสี่ยวเฟยจะชอบอันห่าวของพวกเรามาก"

"ใช่แล้ว เขาบอกว่าข้าเป็นคนที่สามที่เขาชอบ คนแรกคือพี่หญิงจาวหนิง คนที่สองคือท่านผู้เฒ่าฟู่ ถัดมาก็คือข้าแล้ว"

เซี่ยซื่อยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

ตอนนี้ดูท่าหลินอันห่าวจะดีขึ้นมาแล้วจริงๆ นางรู้สึกซาบซึ้งในใจต่อฟู่จาวหนิง

หลินอันห่าวหยิบสิ่งของม้วนหนึ่งออกมาจากของตรงหน้าเหล่านั้น "เอ๋? ท่านแม่ นี่คืออะไรน่ะ? นี่ไม่ใช่ของของข้า"

เซี่ยซื่อมองไปยังของในมือนาง

นั่นเป็นถุงที่ถักขึ้นจากหนังเลียงผาใบหนึ่ง รูปทรงกระบอก

นางรับเข้ามา พลิกไปพลิกมาแล้วก็ดูอย่างละเอียด และพบว่าถุงใบนี้ถูกเย็บไว้สนิท ใช้นิ้วบีบๆ ดูก็คิดว่าข้างในน่าจะมีของอยู่ แต่วิธีการเย็บนี้ยอดเยี่ยมมาก เป็นแบบเข็มอำพราง เย็บไว้ด้านใน เย็บไว้สนิทมาก มองผาดๆ ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มแกะจากตรงไหน

"ของสิ่งนี้มาจากไหนกัน?"

เซี่ยซื่อเองก็ยืนยันว่านี่ไม่ใช่สิ่งของของพวกนาง

"ไม่รู้" หลินอันห่าวมองอย่างละเอียด "ข้าตอนนั้นเอาของในตะกร้าเข็มกับด้ายเทออกมาไว้ในห่อผ้าทั้งหมด เพราะที่นั่นยังมีผ้าเช็ดหน้าทีถักไว้แค่ครึ่งหนึ่งอยู่ ข้าอยากถักให้กับพี่หญิงจาวหนิง ดังนั้นจึงไม่อยากทิ้งไป"

ของสิ่งนี้อยู่ในตะกร้าเข็มกับด้าย

"จะเป็นของพ่อเจ้าหรือเปล่า?"

"ท่านพ่อไม่เคยมาเจอข้าเลย แล้วจะทำของหล่นมาในตะกร้าข้านี้หรือ?" หลินอันห่าวก้มหน้าลง ดูท่าเสียอกเสียใจหน่อยๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน