อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 576

ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้ไม่ได้ถามเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตมากนัก

ตอนนี้พอได้ยินเซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นมา นางถึงพบว่าฟู่หลินซื่อในอดีตน่าจะเคยเคยพยายามแก้ต่างให้ตนเองแล้ว

"ท่านตอนนั้นไม่ใช่ว่ายังเป็นทารกอยู่หรือ? มีคนป้อนน้ำแกงโสมให้ท่านแล้วหรือ?"

"อืม ดังนั้นคำพูดของฟู่หลินซื่อตอนนั้นก็คือ นางได้กลิ่นโสมกลิ่นหนึ่ง จึงเดินตามกลิ่นไปที่ข้างเตียงข้า จากนั้นจึงพบว่าข้างๆ มีชามวางอยู่ใบหนึ่ง พอนางยกชามขึ้นก็มีคนเดินเข้ามาแล้ว"

"สภาพในตอนนั้นคือเช่นนี้หรือ?"

"ถูกต้อง"

"แล้วไม่มีคนเชื่อนางหรือ?"

"ผ้าเช็ดหน้าพกติดตัวของฟู่หลินซื่อเองก็มีกลิ่นโสมนั้นด้วย ตอนนั้นมีคนตรวจสอบเรียบร้อย ผ้าเช็ดหน้านั้นเคยหอโสมมาก่อน และผ้าเช็ดหน้านี้ก็อยู่บนตัวนางมาตลอด ตัวนางเองก็บอกว่าไม่เคยทำหล่นมาก่อน ดังนั้นตนเองก็พูดได้ไม่ชัดเจนเช่นกัน"

เซียวหลันยวนชะงักไปครู่หนึ่งจึงพูดต่อว่า "แล้วก็ นางตอนนั้นถูกหมอหลวงมองมองออกว่าสติสัมปชัญญะดูไม่ครบถ้วนนัก สิ่งที่ตนเองพูดจาก็เลอะเทอะ จดจำได้ไม่ค่อยชัดเจน กระทั่งยังเกิดความคิดที่จะบีบคอข้าอีกด้วย"

ซู๊ด

ตอนนั้นเขายังเป็นแค่ทารก ฟู่หลินซื่อคิดจะบีบคอเขา?

"สิ่งเหล่านี้คนมากมายในตอนนั้นล้วนเห็นกันหมด ดังนั้นนางจึงอธิบายได้ไม่ชัดเจน"

"เช่นนั้นเป็นไปได้ไหมที่นางเองก็อาจจะถูกพิษด้วย?" ฟู่จาวหนิงกลับสังเกตได้ถึงอะไรที่ไม่ถูกต้อง ถ้าหากไม่ใช่ติดพิษ ฟู่หลินซื่อหรือว่าจะคลั่งขึ้นมาแล้ว? พูดเลอะเทอะต่อหน้าคนตั้งมากมาย จากนั้นจะลงมือกับเซียวหลันยวนอีก?

"ดังนั้น ในอดีตนางจึงไม่ได้ถูกส่งเข้าไปขังตายทันที แต่คุมตัวเอาไว้ก่อน เพื่อเตรียมไต่สวนให้ชัดเจน แต่คิดไม่ถึงว่า ไม่ทันได้ไต่สวน นางก็หายตัวไปเสียแล้ว พร้อมกับฟู่จิ้นเชิน"

"หรือก้คือ ทุกคนจึงยิ่งรู้สึกว่านางหนีเพราะมีความผิดสินะ?"

"อืม"

ฟู่จาวหนิงถอนหายใจ

เซียวหลันยวนมองโสมต้นนี้ "ข้าต่อมาก็คอยตรวจสอบโสมในครั้งนั้นมาโดยตลอด แต่กลับหาไม่พบเลย แล้วในมือของไท่ซ่างหวง ยิ่งไปกว่นั้น ยังส่งโสมนี้ออกมาอีกด้วย"

นี่มันยิ่งอีรุงตุงนังไปใหญ่แล้ว

ไท่ซ่างหวงหมายความว่าอย่างไรกัน?

"หนังแกะนี้มีตัวหนังสืออยู่ แล้วก็ยังมีแผนที่อีก" ฟู่จาวหนิงสายตาจ้องเขม็ง

เพียงไม่นานองครักษ์ลับก็มอบแผนที่แผ่นดินเข้ามา

เซียวหลันยวนกางแผนที่บนโต๊ะ นิ้วมือเองก็วาดไล่ไปเบาๆ ด้านบน

ฟู่จาวหนิงสายตาหมุนตามนิ้วมือเขา เห็นจุดที่นิ้วเรียวยาวของเขาหยุดลง จากนั้นจึงพยักหน้า

"เขาอวี้เหิง?" นางถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

"อืม สัญลักษณ์บนหนังแกะม้วนนี้ เขาตอนนั้นเคยให้ข้าจดจำไว้ เป็นตัวแทนของอวี้เหิง"

ฟู่จาวหนิงชันคางมองเขา "หรือก็คือ จะบอกว่าสิ่งของที่เหลือทิ้งไว้ให้ท่าน คือเขาอวี้เหิงหรือ?"

ดูท่าเขาอวี้เหิงก็ไม่ได้ห่างจากเมืองหลวงนัก อยู่ระหว่างเมืองหลวงกับเจียงหนาน

"อืม"

"จากเมืองหลวงต้องออกไปนานแค่ไหน?"

"ถ้าเร่งเดินทางล่ะก็ ไม่ถึงสิบวัน"