อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 583

เข้าไปในบ้านชาวบ้านขโมยเสื้อผ้าออกมาชุดหนึ่ง ทาหน้าด้วยฝุ่นเขม่า แล้วแอบเข้าไปที่บ้านของขุนนางซื่อหลางคนหนึ่ง

แม่นางเจี๋ยเคยบอกไว้ ถ้าหากจำเป็นขึ้นมา นายท่านหลิวคนนี้ใช้การได้

จวนอ๋องเจวี้ยน

ฟู่จาวหนิงเองก็ออกไปไม่ได้พักหนึ่งแล้ว

เรื่องทางนี้นางเองก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน และเรื่องยังเกี่ยวกับนางด้วย แน่นอนว่าต้องอยู่ต่อ

จนองครักษ์ลับจับแม่นางเจี๋ยกลับมา ฟู่จาวหนิงพอเห็นแม่นางเจี๋ยก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

"พรวด ป้าเองก็หนีไม่พ้นจริงๆ ด้วยสินะ?"

แม่นางเจี๋ยยังไม่ตื่นขึ้นมา ไม่เช่นนั้นถ้าได้ยินฟู่จาวหนิงเรียกว่าป้า คงได้โมโตัวสั่นแน่

"พระชายา คนผู้นี้เหมือนจะเป็นวิชาดูดวิญญาณจากต่างถิ่นด้วย ท่ากับท่านอ๋องต้องระวังให้มากๆ"

องครักษ์ลับเตือนขึ้นมาคำหนึ่ง จากนั้นก็ผลักสหายเมื่อครู่คนนั้นเข้ามา บอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

เขายิ่งกังวลกับท่านอ๋องมากขึ้น

ถึงอย่างไรหญิงสาวคนนี้ ถ้าใช้วิชาดูดวิญญาณขึ้นมา สำหรับท่านอ๋องก็เหมือนจะอันตรายมาก

พวกเขาทั้งจวนอ๋องล้วนกังวลว่าท่านอ๋องจะทำเรื่องอะไรผิดพลาด แล้วทำให้พระชายาจากเขาไป

มีพระชายาคนนี้แล้วพวกเขามีความสุขมาก

"วิชาดูดวิญญาณ? ร้ายกาจขนาดนี้เชียว?"

ฟู่จาวหนิงกลับรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที

เขารู้สึกกระหายใคร่รู้ต่อของสิ่งเหล่านี้มาก "เขามีอะไรแตกต่างไปหรือ?"

"ปฏิกิริยาช้าลงไปพอควร การเคลื่อนไหวก็ไม่คล่องแคล่ว การแสดงออกก็อืดอาด"

ฟู่จาวหนิงมององครักษ์ลับคนนั้น เดินวนรอบตัวเขา จากนั้นก็มายืนหน้าตัวเขาอีกที

"อ้าปากหน่อย"

องครักษ์ลับอ้าปาก ไม่ลังเลแต่อย่างใด

"เอาล่ะ ปิดปาก ยื่นมือออกมา"

"เรื่องนี้น่ะ"

ฟู่จาวหนิงตอนนี้ลูบคาง จากนั้นก็หันหน้ามองไปทางเซียวหลันยวน

เซียวหลันยวนถูกนางมองจนงงงันไป

"ทำไมหรือ?"

"ขอยืมหยกพกหน่อย"

เขาล้วงหยกพกออกมา ยื่นส่งให้นาง

คนทั้งหมดล้วนมองฟู่จาวหนิงอย่างตกตะลึง และไม่รู้ว่านางจะทำอะไร

ฟู่จาวหนิงใช้นิ้วพันเชือกของหยกพก ยกขึ้นมาตรงหน้าองครักษ์ลับคนนั้น

"มองมัน"

องครักษ์ลับมองหยกพกทื่อๆ หยกพกแกว่งไหวซ้ายขวาเบาๆ ทีละนิด ทีละนิด แกว่งซ้ายขวาอย่างเป็นแบบแผน

หยกพกแกว่งไปเบาๆ น้ำเสียงฟู่จาวหนิงเรียบสงบ ราวกับไม่มีอารมณ์ใด "จงลืมการมอมเมาที่เจ้าโดนมาเมื่อครู่เสีย กลับไปสู่ตัวตนแท้จริงของเจ้า เจ้าเป็นอย่างไรเจ้าก็ยังเป็นเช่นนั้น"