อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 750

ครั้งนี้ส่งคนไปตั้งหลายกลุ่ม สองกลุ่มแรกภารกิจลอบสังหารอ๋องเจวี้ยนก็ล้มเหลว ตายหมด อีกกลุ่มที่ไปยังเมืองชิงเหยาก็ยังไม่กลับมา เขาก็รอข่าวคราวอยู่ตลอด

ที่เหลือทั้งหมดก็อยู่ที่หมู่บ้านกุยเซี่ยว

"ไม่ ไม่มีเหลือแล้ว ที่ตายก็ตายไป พิการก็พิการไป ที่ถูกพาไปก็ถูกพาไป"

"ยังมีถูกพาไปด้วยหรือ?"

พระสัสสุระโกรธจัด ถลึงตาโตไม่อยากเชื่อหูของตนเอง

ทำไมยังมีถูกพาไปอีกกัน?

"คนที่พิการ ถูกคนพวกนั้นแบกไปแล้ว พวกเรา พวกเราเองก็ชิงกลับมาไม่ได้ ข้าแกล้งตายหนีออกมาทางอุโมงค์ลับ แต่กว่าจะเอาตัวรอดมาได้ก็ไม่ง่ายเลย"

อุโมงค์ลับเส้นนั้นมีเพียงพวกของพวกเขาที่รู้

"คนเหล่านั้นถ้าถูกส่งไปเบื้องหน้าองค์จักรพรรดิ เจ้าคิดว่าฮองเฮาจะทำอย่างไรกัน!"

พระสัสสุระหน้ามืดไปแล้ว

เขารู้สึกว่าตนเองใกล้จะไม่ไหวแล้ว

ตอนแรกออกคำสั่งปลิดชีวิตไว้ ถ้าหากมีวันหนึ่ง คนทั้งหมดต้องกัดลิ้นฆ่าตัวตาย ใครก็ห้ามมีชีวิตอยู่เพื่อถูกจับกุมทั้งนั้น จะให้มีความเสี่ยงเปิดโปงฮองเฮาไม่ได้

ผลคือตอนนี้กลับถูกพาไปตั้งหลายคน?

"ท่านพ่อ พวกท่าน พวกท่านคงไม่ พวกเขาคงจะไม่พูดถึงฮองเฮาหรอกใช่ไหม?"

"เจ้าไสหัวไปเลย!"

พระสัสสุระยกเท้าถีบเขา

เพราะโมโหมากเกินไป เท้านี้จึงไม่มีออมแรง เจียงจี๋ถูกถีบลอยออกไป กระแทกกับพื้นหนักๆ ตอนตกลงมายังกระอักเลือดอีกด้วย

พระสัสสุระพอเห็นเขากระอักเลือดก็ตกใจ

"จี๋เอ๋อร์!"

ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นทายาทของตนเอง ก่อนหน้านี้ก็ประคบประหงมอย่างดีมาตลอด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน