อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 767

อันชิงเชื่อมั่นในตัวฟู่จาวหนิง ไม่ใช่แค่เชื่อมั่นในการเป็นคนของนาง แต่ยังเชื่อมั่นในวิชาแพทย์นาง และยังเชื่อในสายตาของนางด้วย

ดังนั้นเรื่องนี้นางจึงนึกไว้หลายวันแล้ว ฟู่จาวหนิงก็กลับมาเมืองหลวงพอดี นางดีใจมาก ทันเวลาพอดี ไม่เช่นนั้นนางก็คงอยากจะจะประวิงเวลาการพบหน้ากับคุณชายติงคนนี้ต่อไปเป็นแน่

"ตอนไหนล่ะ?"

"พรุ่งนี้ตอนเที่ยง พี่ชายบอกว่าคุณชายติงจะไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารชิงเว่ย ถึงตอนนั้นให้ข้าเองก็ไปด้วย ที่นั่นมีห้องรับรองที่มีฉากบังลมกั้นเอาไว้ให้"

อันเหนียนเองก็รักน้องสาวคนนี้มาก ไม่อยากให้นางต้องแต่งงานโดยไม่รู้อะไรของอีกฝ่ายเลย อยากให้นางไปเห็นด้วยตนเอง ชอบไม่ชอบแล้วค่อยว่ากัน

ฟู่จาวหนิงมองนางแล้วยิ้มขึ้น "สกุลติงหรือ?"

"ใช่ ฐานะบ้านของเขาก็ถือว่าดีอยู่ แต่ในบ้านไม่มีคนเป็นข้าราชการ เปิดร้านอยู่หลาย ร้านที่ใหญ่ที่สุดเป็นร้านหนังสือ พี่ชายบอกว่าคุณชายติงเขียนหนังสือละครแล้ววางขาย ได้รับความนิยมในหมู่ปัญญาชนในเมืองหลวงด้วย"

"พี่ชายบอกว่า พวกเราจะไม่ร้องขอให้อีกฝ่ายต้องเป็นข้าราชการ ยังต้องดูที่บุคลิกประจำตัวเขาอีก"

คำพูดเหล่านี้อันชิงไม่ได้พูดกับใครเลย พอเจอฟู่จาวหนิงก็พูดออกมาไม่หยุด อยากจะเล่าให้นางฟังทีละเรื่องๆ ให้นางช่วยพิจารณาให้หน่อย

"ผู้ตรวจการอันพูดถูกต้อง บุคลิกประจำตัวสำคัญที่สุด"

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปพบกับเจ้าแล้วกัน"

อันชิงลิงโลดขึ้นมา "ขอบคุณพี่หญิงพระชายา!"

"เจ้าเรียกข้าว่าพี่จาวหนิงก็พอ อย่าเรียกพี่หญิงพระชายาเลย"

"ได้ พี่จาวหนิง" อันชิงคิดถึงจดหมาย รีบหยิบออกมา "พี่จาวหนิง พี่ชายข้าเขียนจดหมายมาหาท่าน"

จดหมาย?

วันนี้นางมีจดหมายเยอะขนาดนี้เชียว?

อันเหนียนเขียนจดหมายให้นางด้วยหรือ?

ฟู่จาวหนิงรับมา

รอจนนางเห็นเนื้อหาจดหมาย ก็ไม่รู้ว่าตนเองอยู่ในอารมณ์ไหน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน