อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 766

ผู้เฒ่าฟู่เองก็ดูลังเลเอามากๆ ใจเขาก็ห่วงฟู่จาวหนิง ครั้งนี้เพิ่งจะกลับมาสองวันเอง ยังไม่ได้พักผ่อนให้ดีดีเลย

ไปต้าชื่อ ต้องไปช่วยชีวิตคนป่วย นั่นก็เป็นเรื่องเร่งด่วนเอามากๆ จะพักผ่อนก็ไม่ได้อีก?

"ร่างกายของเจ้าจะไหวไหม?"

"ข้าไม่เป็นไร แต่ท่านปู่ทางนี้"

"ข้าไปรอเจ้าที่บ้านได้ ไม่เป็นไร" ผู้เฒ่าฟู่แม้จะกังวลนาง ไม่อยากให้นางไปไหนไกล แต่เห็นท่าทีของนางแล้วเหมือนตัดสินใจเรียบร้อยว่าจะไปต้าชื่อ จะว่าไปนั่นก็เป็นยายของนางด้วย ไม่ไปก็คงจะไม่ได้

"แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ้าจะเร่งออกไปเช่นนี้" เจาจะไปทันไหม

ฟู่จาวหนิงเองก็อ่านจดหมายอีกรอบ

"ท่านลุงบอกว่าเขาอยู่ทางนั้นหาหมอมีชื่อจากสมาคมหมอใหญ่ได้แล้ว จะคอยรักษาไท่ไท่อาวุโสไปก่อน ข้าจะจัดการเรื่องทางนี้ให้เสร็จแล้วค่อยออกเดินทาง"

นางคิดว่าถ้ามีหมอก็ยังสามารถยื้อสถานการณ์ไท่ไท่อาวุโสเสิ่นให้มั่นคงได้ ถ้าหากอาการป่วยถึงจุดวิกฤตแล้วจริงๆ นางจะเร่งเดินทางไปอย่างไรก็คงไม่ทันการ

เส้นทางจากแคว้นเจาไปต้าชื่อเองก็ไกลแสนไกล ไม่ใช่ว่าวันสองวันจะไปถึง

"ได้ ข้าทางนี้ก็รู้จักหมออยู่หลายคน คิดแล้วน่าจะพอทำให้อาการของไท่ไท่อาวุโสคงที่ได้อยู่ เพียงแต่ไม่แน่ว่าจะรักษาให้ดีขึ้นได้" ไป๋หู่เอ่ยขึ้นข้างๆ

"ไป๋หู่ เจ้าเตรียมตัวเสียก่อน ถึงเวลาพวกเราจะได้ไปเปลี่ยนม้าระหว่างทาง ในเมื่อต้องเร่งเดินทาง เช่นนั้นขี้ม้าไปเองก็พอแล้ว"

รถม้าจะอย่างไรก็ไม่ได้เร็วไปกว่าขี่ม้า

"คุณหนูจาวหนิง ขี้ม้าไปต้าชื่อนั่นลำบากมาก"

ไป่หู่อดพูดขึ้นมาไม่ได้

""ไม่เป้นไร ถึงตอนน้้นข้าก็พักผ่อนให้มากกว่าหน่อยก็พอแล้ว พวกเจ้าไปเตรียมตัวเถอะ ควรจะเอาอะไรไหปก็อย่าให้ตกหล่น

"ขอรับ"

ในเมื่อฟู่จาวหนิงตัดสินใจแล้ว ไป๋หู่เองจึงไม่ลังเล หมุนตัวออกไปทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน