อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 786

"ที่แท้พวกเจ้าก็หวาดกลัวตัวตนฐานะนี้หรือ?ข้าเห็นพวกเจ้ากะเริบเสิบสานเสียขนาดนั้น ยังคิดว่าพวกเจ้าใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงเสียอีก"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกน่าขัน ออกแรงที่มือ สะบัดเริ่นหมิ่นเซียงออกไป

"พระชายาอ๋องเจวี้ยนก่อนหน้านี้ก็ยืนอยู่ข้างกายอันชิงมาตลอด ตอนนั้นผู้ที่ช่วยอันชิงไว้ก็คือนาง" น้องสาวของหวางจ่างฝูตอนนี้เอ่ยเสียงต่ำกับพวกเขา

"เจ้ารู้จักนางหรือ? แล้วทำไมไม่รีบบอก" เริ่นหมิ่นเซียงหน้าขาวซีด

นางถอยไปหลายก้าว

อ๋องเจวี้ยนนางก็ยังกลัวอยู่

หลักๆ คือได้ยินว่าตระกูลเจ้า พวกโหวอาวุโสน้อยอี้ ล้วนถูกอ๋องเจวี้ยนจัดการไปหมดแล้ว

นางรู้สึกว่าอ๋องเจวี้ยนไม่ควรไปยุ่งด้วย

"ข้าจำนางไม่ได้ แต่เคยได้ยินมา"

พวกเขาสามคนล้วนถอยหลัง

"ช้าก่อน"

ฟู่จาวหนิงเรียกพวกเขาไว้

"อาละวาดเสียขนาดนี้ก็จะไปแล้วหรือ? มานี่ มาขอโทษข้ากับอันชิงดีดีเสียก่อน"

"พวกเราออกไปก็พอแล้ว ทำไมต้องขอโทษด้วยกัน? ข้ายังไม่ได้ทำอะไรนางเสียหน่อย!" เริ่นหมิ่นเซียงค้านขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ

"ไม่ได้ตี? แล้วที่เจ้าก่นด่าออกมาเมื่อครู่ล่ะ?"

"ก็แค่คำด่าเนื้อตัวไม่ได้สึกหรอเสียหน่อย!" เริ่นหมิ่นเซียงไม่ยอม

"อย่างนั้นหรือ?"

ฟู่จาวหนิงร้องเชอะขึ้นมา หันหน้าไปทางหน้าต่าง "ไป๋หู่ พาคนเดินถนนหลายคนเข้ามาหน่อย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน