อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 8

ร่างสีแดงพุ่งเข้ามาในโถงพิถีมงคลอย่างรวดเร็ว

พอคนมาถึง กลิ่นหอมจรุงก็โชยเข้ามา

ฮองเฮาพอเห็นคนที่มา ก็วางใจลงทันที

เอาล่ะ เมื่อนางมาแล้ว งานวันนี้ไม่มีทางสำเร็จเป็นแน่แท้

นางร้องเรียกขึ้นอย่างปรีดา "ไอ๊หยา ท่านหญิงหยวนหลินกลับเมืองหลวงแล้วหรือ? สำนักบัณฑิตชิงหวาปิดภาคเรียนแล้วหรือ?"

สำนักบัณฑิตชิงหวาคือสำนักบัณฑิตหญิงที่เลื่องชื่อของแคว้นเจา หญิงสาวที่จะเข้าไปเรียนได้ล้วนเป็นคนที่ยอดเยี่ยมโดดเด่นกว่าผู้อื่น ท่านหญิงหยวนหลินคือคนที่เลื่องชื่ออย่างมากคนหนึ่งในสำนักบัณฑิตชิงหวา

แต่ว่า อารมณ์ของท่านหญิงชิงหวาไม่ค่อยจะดีนัก ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนที่มีความใคร่ปรารถนาแรงกล้าอีก

"คนรักของเจ้าหรือ?"

อ๋องเจวี้ยนขมวดคิ้ว และเห็นว่าผ้าแพรแดงในมือถูกบีบแน่นเล็กน้อย จนฟู่จาวหนิงเขยิบใกล้เขาเข้าไป จึงถามขึ้นเสียงแผ่ว

"ไม่ใช่"

อ๋องเจวี้ยนถึงแม้จะอยากถาม ว่าใช่แล้วจะทำไม ไม่ใช่แล้วจะทำไมก็ตาม แต่สุดท้ายก็ยังตอบกลับนางตรงๆ

"โอ้ เช่นนั้นข้าก็ไม่ต้องรู้สึกผิดสินะ"

ฟู่จาวหนิงเองก็เพิ่งคิดถึงปัญหาข้อนี้ อ๋องเจวี้ยนก่อนหน้าแม้จะยังไม่แต่งงาน แต่ใครจะรู้ว่าเขามีคนที่รักหรือไม่ มีหญิงสาวที่อยากแต่งงานด้วยหรือไม่?

แต่ในเมื่อเขาตอบรับนางเป็นชายา ความรับผิดชอบนี้ก็อยู่ที่เขาแล้ว

ซ่งหยวนหลินตอบกลับฮองเฮา "ท่านฮองเฮา สำนักบัณฑิตยังไม่ได้หยุดเรียน แต่ข้าได้ยินว่าท่านพี่หลันยวนกลับเมืองหลวงแล้ว ดังนั้นพอแจ้งกับท่านอาจารย์จึงรีบกลับมา"

นางแม้จะกำลังตอบกลับฮองเฮา แต่ดวงตากลับจ้องอ๋องเจวี้ยนเขม็ง ดูเหมือนจะเคลิบเคลิ้มอยู่หน่อยๆ ด้วย

"ท่านพี่หลันยวน ข้าหยวนหลินเอง"

"คุณหนูซ่ง" อ๋องเจวี้ยนน้ำเสียงห่างเหิน "เจ้ามาอวยพรพิธีมงคลของข้า ก็โปรดไปยืนข้างๆ ถ้าหากจะมาก่อความวุ่นวาย เช่นนั้นก็ไสหัวออกไปเสีย"

พอได้ยินว่าเขาไม่เกรงใจกับซ่งหยวนหลิน ฟู่จาวหนิงในใจก็เข้าใจขึ้นมา

"ท่านพี่หลันยวน ทำไมท่านจึงให้ข้าไสหัวไปเล่า?" ซ่งหยวนหลินไม่โกรธแม้แต่น้อย "ข้าไม่ยอมไปหรอก ข้ารับปากกับท่านพี่อวิ๋นเหยาไว้แล้วว่าจะปกป้องท่านแทนนางให้ดี เอาเป็นว่าก่อนหน้าที่ท่านพี่อวิ๋นเหยาจะกลับมาข้าจะไม่ยอมให้ท่านแต่งงานกับหญิงอื่นเด็ดขาด!"

มีอวิ๋นเหยาโผล่มาอีกคนแล้ว

พอได้ยินชื่ออวิ๋นเหยา ฟู่จาวหนิงกลับคิดออกแล้ว ซ่งอวิ๋นเหยา คือหญิงงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นหญิงสาวที่เปี่ยมด้วยความสามารถอีกด้วย

แต่ฟู่จาวหนิงก่อนหน้าทั้งกายใจก็เอาแต่คอยออกหายาหาหมอเพื่อมารักษาท่านปู่ ตระกูลฟู่เองก็ห่างจากคนเหล่านี้มากเหลือเกิน ไม่ใช่ว่านางจงใจออกไปหาข่าว ดังนั้นจึงเพียงเคยได้ยินชื่อซ่งอวิ๋นเหยาเท่านั้น ไม่ได้เข้าใจอะไรนัก

ผ้าแพรแดงในมือถูกกำแน่นขึ้นทันที

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว พอได้ยินชื่ออวิ๋นเหยา อ๋องเจวี้ยนก็ตึงเครียดขึ้นมาหรือ? หรือว่าซ่งอวิ๋นเหยาคนนี้จะเป็นหญิงในดวงใจเขา?

ซ่งหยวนหลินเห็นอ๋องเจวี้ยนเม้มปาก ก็ดูภาคภูมิใจมาก

"ท่านพี่หลันยวนลืมท่านพี่อวิ๋นเหยาไปแล้วหรือ? ท่านรีบส่งผู้หญิงคนนี้ออกจากจวนเร็ว ไม่ใช่ว่าใครก็จะมาแย่งตำแหน่งของท่านพี่อวิ๋นเหยาได้นะ"

ซ่งหยวนหลินพูดพลางยื่นมือเข้ามาจะกระชางผ้าคลุมหัวแดงของฟู่จาวหนิงออก

เสียงวูบยังไม่ทันถึง ฟู่จาวหนิงก็ฉากหลบไปอยู่อีกด้านของอ๋องเจวี้ยน

ถ้าในหนึ่งวันนางต้องถูกกระชากผ้าคลุมแดงออกถึงสามครั้งล่ะก็ นางก็ต้องโกรธไหม ไม่เสร็จขั้นตอนเลยสักครั้งเดียว

อ๋องเจวี้ยนยื่นมือออกมา ขวางมือของซ่งหยวนหลินเอาไว้

"แค่กๆ"

หลังจากขวางซ่งหยวนหลินแล้ว อ๋องเจวี้ยนก็ไอขึ้นมา

พอเขาไอเช่นนี้ สีหน้าไทเฮาก็เปลี่ยนไปทันที สายตาที่มองซ่งหยวนหลินก็ไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

"หยวนหลิน"

ซ่งหยวนหลินตบไปบนมือของอ๋องเจวี้ยน ในใจก็ลนลานขึ้นมา ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าอ๋องเจวี้ยนร่างกายอ่อนแอ? แต่ว่าความโกรธของนางทั้งหมดพุ่งไปที่ฟู่จาวหนิง

นังแพศยาคนนี้กล้าไปหลบอยู่ด้านหลังท่านพี่หลันยวนหรือ?!

กำลังจะก่นด่า นางก้ได้ยินไทเฮาตะโกนเรียกนาง เช่นนั้นคำด่าที่กำลังจะออกจากปากจึงกลืนกลับลงไปทันที หันมองไปทางไทเฮา

ฮองเฮามองอย่างสงสัยไปทางไทเฮา หรือว่าไทเฮาจะปกป้องอ๋องเจวี้ยน?